-"ਨਹੀਂ ਵੀਰੇ-ਉਹ ਤਾਂ ਘਰੇ ਨ੍ਹੀ..!"

- "ਕਿੱਥੇ ਗਿਐ..?"

-"ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਗਿਐ..!"

-"ਤੇ ਬਿੱਲਾ.. ?"

-"ਉਹ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਸੀਮਿੰਟ ਲੈਣ ਗਿਐ..!"

ਕੋਠੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਗੇਟ ਰਾਹੀਂ ਕਾਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਈ। ਇਕ ਨੇ ਉਤਰ ਕੇ ਗਿਆਨੋਂ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਲਿਆ ਅਤੇ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਸਾਅਫ਼ਾ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਫ਼ਿਰ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਕਾਰ ਦੀ ਪਿਛਲੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਸੁੱਟ ਲਈ।

ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਕਾਰ ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਗਿਆਨੋਂ ਤਾਣ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਹੱਥ ਪੈਰ ਨਰੜੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਬੇਵੱਸ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ "ਧਰਲ-ਧਰਲ" ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਅੱਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਕਾਰ ਇਕ ਸੁੰਨੀ ਜਿਹੀ ਕੋਠੜੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਰੁਕ ਗਈ। ਗਿਆਨੋਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕੋਠੜੀ ਅੰਦਰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਬੱਤੀ ਜਗਾਈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਗਿਆਨੋਂ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਅਤੇ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।

ਦਰਸ਼ਣ ਅਤੇ ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਵੀ ਮੜਾਸੇ ਲਾਹ ਲਏ।

-"ਮਰ ਜਾਣੀਏਂ-ਕਿੱਥੇ ਲੁਕੀ ਰਹੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ?" ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਝੋਰਾ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਗਿਆਨੋਂ ਨੂੰ ਬੜੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਸੀ।

-"ਹਰਾਮੀਓ..! ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਭੈਣ ਕਹਿ ਕੇ-!"

-"ਭੈਣ ਤਾਂ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨੇ ਕਿਹੈ-ਦਿਲ ਨੇ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ..! ਦਿਲ ਤਾਂ ਕੁਛ ਹੋਰ ਈ ਕਹਿੰਦੈ-ਨਾਲ਼ੇ ਭੈਣ ਤਾਂ ਹਰ ਪੇਂਡੂ ਕੁੜੀ ਦਾ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਾਂ ਹੁੰਦੈ!" ਉਸ ਨੇ ਗਿੱਦੜ ਦੇ ਮੱਕੀ ਦੇ ਦੋਧੇ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਲਾਹੁੰਣ ਵਾਂਗ ਉਸ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹੁੰਣੇਂ ਚਾਹੇ !

-"ਛੱਡ ਦੇ ਕੁੱਤਿਆ ਕਮੀਨਿਆਂ ਹਰਾਮਜ਼ਾਦਿਆ.. !" ਗਿਆਨੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਦਰਵਾਜੇ ਵੱਲ ਗਈ। ਪਰ ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਰਜਾਈ ਵਾਂਗ ਖਿੱਚ ਲਈ।