ਪਰ ਫਿਰ ਬੈਠ ਗਿਆ।

ਨਹੀਂ ਇਸੇ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ! ਭੈਣ ਦੇ ਸਸਕਾਰ ਦੀਆਂ ਆਖ਼ਰੀ ਰਸਮਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਬਲੀ ਲਵਾਂਗਾ..! ਭੈਣ ਨੂੰ ਵਿਦਾਈ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਦੇਵਾਂਗਾ। ਉਸ ਦੀ ਅਰਥੀ ਨੂੰ ਕੰਧਾ ਲਾਵਾਂਗਾ..! ਵੀਰ ਤਾਂ ਭੈਣ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਡੋਲੀ ਵਿਚ ਬਿਠਾਉਂਦੇ ਨੇ! ਪਰ ਭੈਣ ਨੂੰ ਡੋਲੀ ਵਿਚ ਬਿਠਾਉਣਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੇ ਕਰਮਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ..! ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਭੈਣ ਦੀ ਅਰਥੀ ਨੂੰ ਹੀ ਕੰਧਾ ਦੇਣਾਂ ਸੀ..! ਇਹ ਹੀ ਸਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿਚ ਸੀ..। ਡਾਢੇ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਕਿਸ ਨੇ ਮੋੜਨੀਆਂ ਸਨ..? ਵਿਧਾਤਾ ਦੇ ਲਿਖੇ ਲੇਖ ਬੜੇ ਬਲੀ ਹਨ..! ਤੁਰ ਗਿਆਂ ਨੇ ਕਦੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਤੱਕਿਆ ਸੀ...!

ਹਾਂ..। ਮੈਂ ਦਰਸ਼ਣ ਅਤੇ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਸਸਕਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਲਾਟਾਂ ਮੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਭੈਣ ਦੀ ਅਡੋਲ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਪਈ ਲਾਸ਼ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੰਝੂ ਵਗਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ!

-"ਗਿਆਨੋਂ..! ਇਹ ਤੂੰ ਕੀ ਕੀਤਾ? ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ...? ਤੂੰ ਵੀਰਾਂ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰ ਗਈ...! ਸਦਾ ਲਈ ਛੱਡ ਕੇ ਤੁਰ ਗਈ..! ਹੁਣ ਜ਼ਿੰਦਾ ਮੈਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾਂ ਭੈਣੇਂ ਤੇਰਾ ਸਤ ਭੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਮੌਤ ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਫ਼ਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਣੈ ਭੈਣੇਂ...! ਹਾਏ ਗਿਆਨੋਂ ਭੈਣੇਂ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਗਈ..! ਵੀਰ ਤੇਰਾ ਮੁੜ੍ਹਕਾ ਨਾ ਸਹਾਰਨ ਕੁੜ੍ਹੇ ਮੇਰੀਏ ਲਾਡਲੀਏ ਭੈਣੇਂ... !" ਬਿੱਲਾ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵੈਣ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।

-"ਉਏ ਡਾਢਿਆ ਰੱਬਾ...! ਹੈਗੈਂ ਕਿ ਬੋਲਾ ਹੋ ਗਿਆ...? ਏਤੀ ਮਾਰ ਪਈ ਕੁਰਲਾਣੇ ਤੈਂ ਕੀ ਦਰਦੁ ਨ ਆਇਆ...? ਕਿਹੜੇ ਬਦਲੇ ਲੈਨੇਂ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਉਏ ਰੱਬ ਸੱਚਿਆ...!"

ਭੈਣ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਬੇਹਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਭੈਣ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਓਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਪੁੱਜ ਗਈ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੋਈ ਮਿਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ...! ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਤਾਂ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਆਖਰੀ ਕਿਸ਼ਤ 19

 

ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਗੱਲ ਧੂੰਏਂ ਵਾਂਗ ਫ਼ੈਲ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਗਿਆਨੋਂ ਨੇ ਖ਼ੁਦਕਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੰਦ ਜੁੜ ਗਏ ਸਨ। ਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਆਂਢੀ