ਗੁਆਂਢੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰਨ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਬੱਗਾ ਅਤੇ ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਦੁੱਖ ਰੋਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੀ ਲੰਡਰ ਮੁੰਡੀਹਰ ਆਪਣਾ ਬਚਨ ਬਿਲਾਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।

-"ਉਏ ਫ਼ਾਹਾ ਨਾ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਹੋਰ ਜਣਦਿਆਂ ਦਾ ਸਿਰ ਕਰਦੀ ? ਉਹ ਲੰਡੇ ਢੱਟੇ ਦੇ ਸਾਲ਼ੇ ਕਿਹੜਾ ਉਹਨੂੰ ਵਿਆਹੁੰਦੇ ਸੀ ਬਿਚਾਰੀ ਨੂੰ..?"

-"ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਜੁਆਨ ਹੋਈ ਵੀ ਸੀ..!"

-"ਜੁਆਨੀ ਸਿਖਰਾਂ 'ਤੇ ਸੀ ਲੇਖੇ ਨਾਲ... !'

-"ਉਏ ਜੇ ਦੋ ਸਾਲ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਨਾ ਵਿਆਹੁੰਦੇ-ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਊਂ ਥੰਧੇ ਛਾਬੇ ਅਰਗਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ ।"

-"ਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ਮੱਤ ਮਾਰਤੀ ਮੁਖ਼ਤ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੇ..!"

-"ਤੇਰੀਆਂ ਪਤੰਦਰ ਨੌਂ ਗੱਡੀਆਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮਿਲੀਐਂ..!"

-"ਕਰੋੜਪਤੀ ਬਣ ਕੇ ਬਹਿਗੇ..!"

-"ਕੱਟੇ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚ ਦਸ ਰੁਪਈਏ ਤੁੰਨ ਦੇਈਏ-ਉਹ ਸਾਲਾ ਹੇਕ 'ਚ ਰਿੰਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੈ-ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਦੀ ਜੈਦਾਤ ਮਿਲਗੀ..!"

-"ਚੋਰਾਂ ਦਾ ਮਾਲ ਡਾਂਗਾਂ ਦੇ ਗਜ..!"

-"ਜਿਵੇਂ ਆਈ ਐ-ਉਵੇਂ ਜਾਊ...!"

-"ਆਹ ਹੁਣ ਘੱਟ ਹੋਈ ਐ..?"

-"ਬੰਦਾ ਲੱਖੀਂ ਨਾ ਹਜਾਰੀਂ-!"

-"ਸਾਲਿਆਂ ਨੇ ਪਟੋਲ੍ਹੇ ਅਰਗੀ ਭੈਣ ਮਰਵਾਲੀ..!"

-"ਐਦੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੇਰੇ ਅਰਗੇ ਕੋਲ਼ੇ ਆ ਜਾਂਦੀ-ਫ਼ੇਰ ਦੇਖਦਾ ਨੱਢੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਖ਼ੁਸ਼..!"

-"ਸਾਲ਼ੇ ਚਿੱਤੜ ਉਚੇ ਕਰ ਕਰ ਤੁਰਦੇ ਸੀ-ਬਈ ਸਾਲਿਓ ਤੁਸੀਂ ਪਿੱਛਾ ਤਾਂ ਸੋਚੇ-ਕੱਲ੍ਹ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ-ਪਰ ਕਾਹਨੂੰ..!"

-"ਯਾਰ ਨੰਗ ਦੇ ਤਾਂ ਪੰਜ ਰੁਪਈਏ ਹੱਥ ਆਏ ਨ੍ਹੀ ਮਾਣ ਹੁੰਦੇ-!"