-"ਸਾਲੀ ਕੁੜੀ ਗੜੋਂਧੇ ਅਰਗੀ ਸੀ ਬਾਈ- !'
ਚਾਂਭਲੀ ਮੁੰਡੀਹਰ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਬੱਗੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾਂ ਮੁਨਾਸਿਬ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਬੱਗੇ ਨੇ ਪੰਜਾਹ ਵਾਰ ਬਿਲਕ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ, "ਬਾਈ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਿਆ..?" ਪਰ ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲੜ ਪੱਲਾ ਨਹੀਂ ਫੜਾਇਆ ਸੀ। ਬੱਸ ਥਾਪੜਾ ਦੇ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਗਿਆਨੋਂ ਦਾ ਸਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਕੋਠੀ ਨੂੰ ਪਰਤ ਆਏ।
ਬਿੱਲਾ ਅਤੇ ਬੱਗਾ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਦੁੱਖ ਜਿਹੇ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਭੈਣ ਦੇ ਵੈਰਾਗ ਵਿਚ ਫ਼ਿਸ ਵੀ ਪੈਂਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਸਾਹ ਸਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਤਾਕਤ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਵਹਿ ਗਈ ਸੀ । ਸਾਰੀ ਕੋਠੀ ਗ਼ਮ ਵਿਚ ਡੁੱਬੀ ਪਈ ਸੀ।
ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰਨ ਆਇਆ। ਜਿਵੇਂ ਅੱਗ 'ਤੇ ਪੈਟਰੋਲ ਪੈ ਗਿਆ। ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਧੁਖ਼ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਲਾਂਬੂ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਭੈਣ ਦੀ ਚਿਤਾ ਵਾਂਗ ਹੀ ਬਲ ਉਠਿਆ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਆਹਰਨ 'ਚੋਂ ਕੱਢੇ ਫ਼ਾਲੇ ਵਾਂਗ ਦਗਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਭੈਣ ਦੀ ਲਿਖੀ ਚਿੱਠੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਲੰਘ ਗਏ।
ਉਹ ਉਠਿਆ।
ਕਮਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਆਪਣਾ ਮਾਊਜਰ ਕੱਢ ਕੇ ਡੱਬ ਵਿਚ ਦੇ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਸਲੋਟ ਹੀ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਦੀ ਲਾਲੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਉਤਰ ਆਈ ਸੀ।
ਜੀਪ ਫ਼ਰਾਟੇ ਮਾਰਦੀ ਵਾਟ ਵੱਢ ਰਹੀ ਸੀ।
ਦਸ ਕੁ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਜੀਪ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਕੋਠੀ ਆ ਖੜ੍ਹੀ।
-"ਦਰਸ਼ਣ ਕਿੱਥੇ ਐ...?" ਉਸ ਨੇ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਪਰਲੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਐ..!" ਉਸ ਨੇ ਉਂਗਲ ਕਰ ਕੇ ਦੱਸਿਆ।
-"ਹੋਰ ਕੌਣ ਐਂ..?
-"ਮਿੰਦੀ ਐ..!"
