ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੁਣ ਠੀਕ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਦੀ ਹਸਪਤਾਲੋਂ ਵਾਪਸ ਆਈ ਸੀ, ਬਾਪੂ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਮੌਤ ਅਤੇ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਗਿ੍ਫ਼ਤਾਰੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਤਨਾ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਜਿੰਨਾਂ ਕਿ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤਾਰੀ ਦਾ! ਉਸ ਨੇ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਤਰਲਾ ਕੀਤਾ। ਕਾਲਜ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਵੇਰਵਾ ਪਾਇਆ।
ਬਾਪੂ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ 'ਤੇ ਗਿਲਾ ਕੀਤਾ।
-"ਕਮਲੀਏ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਉਦੋਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਦੱਸਿਆ..?"
-"...........।' ਪ੍ਰੀਤੀ ਅਵਾਕ ਸੀ। ਉਹ ਕਹਿਣਾਂ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਅਣਖ਼ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਕੇ ਈ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗਦੀ ਰਹੀ ਬਾਪੂ..! ਪਰ ਆਖ ਨਾ ਸਕੀ। ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਹੱਥੋਂ ਨਿਕਲ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਚਿੜੀਆਂ ਖੇਤ ਚੁਗ ਗਈਆਂ ਸਨ । ਹੁਣ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਣ ਕੋਈ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਸੀ!
ਉਹ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਚਲੇ ਗਏ। ਬੱਗਾ ਅਤੇ ਟਰੱਕ ਯੂਨੀਅਨ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਲਈ ਪੁੱਜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੰਝੂ ਵਗਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੱਗਾ ਵੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਅੱਖਾਂ ਭਰੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
-"ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰਨਾ ਪ੍ਰੀਤੀ-ਇਹ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਮਜਬੂਰਨ ਕਰਨਾ ਪਿਆ-ਪਾਪੀ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ..!"
-"ਇਹ ਕੁਛ ਤਾਂ ਪੁੱਤਰਾ ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ.. !" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਬੋਲਿਆ।
-"ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਵੀ ਚਲੀ ਜਾਵੇ-ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਅਫ਼ਸੋਸ ਨਹੀਂ..!
-"ਮਾਤਮਾ ਦੇ ਦਰ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖੋ !" ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝੇ।
-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ-ਇਕ ਗੱਲ ਆਖਾਂ-ਮੰਨ ਜਾਓਂਗੇ.. ?''
-"ਬੋਲ ਪੁੱਤਰਾ..! ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜਰ ਐ..!" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੰਜਾ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਮਾਰਿਆ।
-"ਮੈਨੂੰ ਪਤੈ ਬਈ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ਾਂਸੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਵੇਗੀ..!'
-"ਮੰਦੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ਸ਼ੇਰਾ! ਰੱਬ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖ-ਜਿਉਂਦੇ ਬੰਦੇ ਦੇ ਪੱਲੇ ਆਸ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੋਣੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਐ!"
-"ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਭਰੋਸਾ ਕੀਤਾ-ਪਰ ਰੱਬ ਨਾ ਬਹੁੜਿਆ ਸਰਦਾਰ ਜੀ!"
