-"ਉਹ ਬਹੁੜਦੇ ਪੁੱਤਰ.. । ਬਹੁੜਦੈ...!"
-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ-!"
-"ਹਾਂ ਦੱਸ ਸ਼ੇਰਾ..!'
-"ਇਹ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਬੱਗਾ ਹੈ..! ਇਸ ਕੋਲ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਬਹੁਤ ਕੁਛ ਐ-ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਹੱਥ ਇਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਦੇ ਦੇਣਾਂ-ਇਸ ਵਿਚ ਹੀ ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੈ-ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਹੈ-ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਹੈ..!" ਤੇ ਬਿੱਲਾ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਖੋਹ ਜਿਹੀ ਪਈ। ਹੌਲ ਜਿਹਾ ਪਿਆ। ਉਹ ਇਕ ਵਾਰ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਗਲ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਸੀਖਾਂ ਲੋਹੇ ਦੀਆਂ ਸਨ।
ਉਹ ਸਾਰੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ।
ਅਖੀਰ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇਂ ਦੀ ਤਾਰੀਕ ਦਾ ਦਿਨ ਆ ਗਿਆ।
ਮੁਕੱਦਮਾਂ ਬੜਾ ਸਖ਼ਤ ਸੀ। ਦੋ ਕਤਲਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਸੀ। ਕਤਲ ਮਕਤੂਲਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ, ਲਲਕਾਰ ਕੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ । ਚਸ਼ਮਦੀਦ ਗਵਾਹ ਭੁਗਤ ਗਏ ਸਨ। ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਦੋਨੋਂ ਕਤਲਾਂ ਦਾ ਜ਼ੁਰਮ ਖ਼ੁਦ ਇਕਬਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਇਕਬਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੌਕੇ ਦੇ ਗਵਾਹ ਵੀ ਤੋਤੇ ਵਾਂਗ ਬੋਲੇ ਸਨ। ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਗਵਾਹਾਂ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਰਟਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਜੱਜ ਦੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤਿਊੜੀ ਭਿਆਨਕ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਦੋਸ਼ੀ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਜਦ ਬਿੱਲਾ ਹੀ ਕਤਲ ਕਬੂਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਚਾਰਾਜੋਈ ਬੇਕਾਰ ਸੀ!
ਜੱਜ ਨੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਸੁਣਾਇਆ।
ਫ਼ਾਂਸੀ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ।
ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਝਟਕਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਿਆ। ਉਹ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਬੈਂਚਾਂ ਉਪਰ ਬੈਠੇ ਸੁੰਨ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ । ਕਟਹਿਰੇ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ ਬਿੱਲਾ ਪ੍ਰੀਤੀ, ਬੱਗੇ ਅਤੇ ਫ਼ਿਰ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ। ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ 'ਹਾਂ' ਵਿਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ। ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਬੱਗੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਹੀ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੱਗੇ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਹੱਥ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਦੇਖ ਕੇ ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਦੋ ਕੋਸੇ ਹੰਝੂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਰ ਕੇ ਕਟਿਹਰੇ ਦੀ ਬਾਹੀ 'ਤੇ ਡੁੱਲ੍ਹ ਗਏ।
