-"ਕਮਲਿਆ ਪੁੱਤਾ… ਆਪਾਂ ਗਰੀਬ, ਉਹ ਅਮੀਰ! ਫਿਰ ਆਪਣਾ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਮੁਕਾਬਲਾ..? ਦੱਸ ਹੈ ਕੋਈ ਮੁਕਾਬਲਾ.. ?" ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕਨਸੋਅ ਸੀ।

-"ਸਿਉਣਿਆਂ ਪੁੱਤਾ..! ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਰੀਬੀ ਨ੍ਹੀ ਭੁੱਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ! ਚਾਦਰ ਦੇਖ ਕੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰੀਏ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ..!"

-"……………।“

-"ਵੇਖ, ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਜੁਆਨ ਹੋਈ ਖੜ੍ਹੀ ਐ..? ਆਪਾਂ ਇਹਦਾ ਵਿਆਹ ਨੀ ਕਰਨਾ..? ਵਿਹਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਇਉਂ ਕਿਮੇ ਸਰਜੂ ਪੁੱਤ...?"

-'ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ, ਕਦਮ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਚੱਕੀਏ। ਗਰੀਬ ਦੀ ਜਿਦ ਸਿਰੇ ਨ੍ਹੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਹੁੰਦੀ..।"

-"-"ਠੀਕ ਐ ਬੇਬੇ..! ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਛੱਡ ਦਿੰਨੈਂ ।" ਬਿੱਲਾ ਅੱਤ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿਚੋਂ ਬੋਲਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਅੰਦਰ ਲਰਜ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਬਾਪ ਅੱਗੇ ਬੋਲਣਾਂ ਉਸ ਦੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਘਰ ਦੀ ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਮਾਰੇ ਤਰਕਾਂ ਦੇ ਤੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਹੀਏਂ ਚਾੜ੍ਹੀ ਫਿਰਦੇ ਸਨ।

ਬੱਗੇ ਦੇ ਘੁਰਾੜ੍ਹੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।

ਮਾਂ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਬਹੁਤੇ ਸੁਆਲ ਜਵਾਬ ਕਰਨੇ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਮਾਂ ਅਤੇ ਬਾਪੂ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਕੋਰੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ।

ਸਾਰੇ ਅੱਡ ਅੱਡੀ ਮੰਜਿਆਂ 'ਤੇ ਪੈ ਗਏ। ਬਿੱਲੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਨੀਂਦ ਦਾ ਨਾਮੋਂ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਾਂ ਅਤੇ ਬਾਪੂ ਵੀ ਸੋਚਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਕੋਈ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਮਨ ਫ਼ੈਸਲਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਦਿਮਾਗ ਖਲਾਅ ਵਿਚ ਗੇੜੇ ਦੇ ਕੇ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਉਂਦਾ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਬਿੱਲਾ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਕੂਟੀਂ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੱਸ, ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਤਨਾ ਹੀ ਦੱਸ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਦਿਨ ਅਟਕ ਕੇ ਆਵੇਗਾ। ਪਰ ਗਿਆ ਕਿੱਥੇ ਸੀ..? ਕਦੋਂ ਆਵੇਗਾ..? ਮਾਂ ਦੇ ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।

ਬਾਪ ਅੱਜ ਦੁਪਿਹਰੇ ਹੀ ਕੰਮ ਤੋਂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੇਬੇ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਾਫ਼ੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬੱਗਾ ਮਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਮੰਜੇ ਦੁਆਲੇ ਭੱਜਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਗਿਆਨੋਂ ਦੇ ਸਾਹ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਕਾਲਜਾ ਫੜੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ।

ਡਾਕਟਰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ।