ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਕੁੜਤੇ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾ ਲਏ।

-"ਅੱਛਾ ਸਰਦਾਰ ਜੀ, ਕਦੇ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੀ ਜਾਨ ਦੀ ਲੋੜ ਪਵੇ ਤਾਂ ਹਾਜਰ ਐ..! ਜਦੋਂ ਮਰਜੀ ਬੁਲਾ ਲੈਣਾਂ..।" ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਬਚਨ ਦਿੱਤਾ।

ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਅਜੇ ਉਹ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਰਿਹਾ ਦਰਸ਼ਣ ਉਸ ਵੱਲ ਭੁੱਖੇ ਮਗਰਮੱਛ ਵਾਂਗ ਝਾਕਿਆ। ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਉਸ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਠਠੰਬਰ ਜਿਹਾ ਗਿਆ, ਸਹਿਮ ਜਿਹਾ ਗਿਆ।

-"ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਪਿਉ ਪੁੱਤ ਬੜੇ ਦਿਮਾਗੀ ਹੋ ਗਏ.. !" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਵਿਅੰਗਮਈ ਆਖਿਆ।

-"ਦਰਸ਼ਣ ਸਿਆਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀ ਸਮਝਿਆ..?'

-"ਬੱਲੇ..! ਪੁੱਤ ਅਮੀਰ ਘਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਦਾ ਸਿਰਾਣਾਂ ਬਣਾਂ ਕੇ ਜਾਇਦਾਦ ਹੜੱਪ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦੈ, ਤੇ ਪਿਉ ਬਿਮਾਰ ਰੰਨ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾਂ ਕੇ ਥੁੱਕ ਲਾ ਜਾਂਦੈ..!"

-"ਦਰਸ਼ਣ ਸਿਆਂ, ਉਹ ਤੇਰੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਅਰਗੀ ਐ, ਭਲਾ ਐਹੋ ਜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦੈਂ..?"

-"ਤੁਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਘੱਟਾ ਪਾ ਕੇ ਲੁੱਟ ਸਕਦੇ ਐਂ, ਤੇ ਸਾਡਾ ਰੰਨ ਕਹਿਣਾਂ ਵੀ ਚੁੱਭਦੈ..? ਥੋਡਾ ਟੱਬਰ ਜਿੰਦਾਬਾਦ, ਦੋਹੀਂ ਹੱਥੀਂ ਲੱਡੂ ਆਏ ਐ, ਲੁੱਟੀ ਚੱਲੋ ਬੁੱਲੇ..!"

-"ਦਰਸ਼ਣ ਸਿਆਂ, ਗਰੀਬ ਦੀ ਭਲਮਾਣਸੀ ਦੇ ਛਿੱਤਰ ਨ੍ਹੀਂ ਮਾਰੀਦੇ..!"

-"ਵਾਹ ਕਿਆ ਡਾਇਲਾਗ ਮਾਰਾ? ਅਮੀਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਬੁੱਕਲਾਂ 'ਚ ਪੈਣਾਂ ਥੋਨੂੰ ਈ ਲਿਖ ਕੇ ਦਿੱਤੇ.. ? ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਆਖੀ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਮੱਚਦੀ ਐ!"

-"ਕੋਈ ਗੱਲ ਪੱਲੇ ਵੀ ਪਾਵੇਂਗਾ? ਮੇਰੇ ਡਮਾਕ 'ਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀ ਵੜੀ ਸ਼ੇਰਾ..!"

-"ਗੱਲ ਪੱਲੇ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਬਿੱਲਾ ਈ ਪਾਊ ਮਿੱਤਰਾ.! ਜੇ ਉਹਨੇ ਨਾ ਕੁਛ ਪੱਲੇ ਪਾਇਆ, ਨੱਕ ਦੀ ਸੇਧ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆਜੀ, ਅਖਾੜਾ ਗੱਡਲਾਂਗੇ..। ਫੇਰ ਸੁਣਾਉਂ ਪੰਚਮ 'ਚ ਹੋ ਕੇ..!"

-"ਦਰਸ਼ਣ ਸਿਆਂ, ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਰਾਹ ਵੀ ਪਾਵੇਂਗਾ, ਕਾਹਨੂੰ ਗਰੀਬ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਦੁਖੀ ਕਰਦੈਂ ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਈ ਸਤਿਆ ਪਿਐਂ..!"