-"ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਮਜਾਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿੱਥੋਂ ਭਾਲਾਂ?" ਬਾਪੂ ਭੜਾਕੇ ਵਾਂਗ ਚੱਲਿਆ।
-"ਮਾਂ..! ਤੂੰ ਉਠ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਹ। ਮੈਂ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਭਾਲ ਕੇ ਲਿਆਉਨੈਂ ਬੱਗੇ ਨੇ ਬੜ੍ਹਕ ਮਾਰੀ।
ਬਾਪੂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਗਿਆ। ਬੱਗਾ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਈ ਨਾ ਘਰੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਸੁੱਖਾਂ ਹੀ ਸੁੱਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਘਰ ਹੀ ਨਾ ਆਵੇ!
ਰਾਤ ਪੈ ਗਈ।
ਪਰ ਬਾਪੂ ਅਜੇ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਨਹੀਂ ਪਰਤਿਆ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਬੱਗੇ ਨੇ ਰੋਟੀ ਪਕਾਉਣ ਬਾਰੇ ਆਖਿਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਗਿਆਨ ਨੇ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਗਲੀ ਵਾਲੇ ਦਰਵਾਜੇ 'ਤੇ ਖੜਕਾ ਹੋਇਆ।
ਬੱਗੇ ਨੇ ਕੰਨ ਸਹੇ ਵਾਂਗ ਉਚੇ ਚੁੱਕੇ। ਚੁਸਤ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ ਉਸ ਨੇ ਕੰਨ ਬੜਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਭੰਨ ਕੇ ਬਿੜਕ ਲਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਬਾਪੂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਉਹ ਹਾਬੜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
-'ਆ ਗਿਆ ਬਾਪੂ..?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਦੀਵਾ ਉਚਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਆਇਆ।
ਬੱਗਾ ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਘਾਬਰ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਧੜਕਿਆ ਸੀ। ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ ਸੀ। ਖ਼ੈਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਾਂ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ? ਜਿਹੜਾ ਬਾਪੂ ਨੇ ਉਤਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ?
-"ਬਾਪੂ ਆ ਗਿਆ ਤੂੰ..?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਚੰਘਿਆੜ੍ਹ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਦੀਵਾ ਲੈ ਕੇ ਦਰਵਾਜੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਗਿਆ।
-"ਕਿਹੜੈ ਉਏ ਬਾਪੂ ਆਖਣ ਆਲਾ.. ?" ਬਿੱਲਾ ਬਾਘੜ ਬਿੱਲੇ ਵਾਂਗ ਘੁਰਕਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਜੁਬਾਨ ਥਥਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੈਰ ਉਖੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਹਾਂ 'ਚੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬੂਅ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਧੁੱਤ ਸੀ।
ਬੱਗੇ ਨੇ ਉਦਾਸ ਜਿਹੀ ਲਾਟ ਵਾਲਾ ਦੀਵਾ ਉਪਰ ਚੁੱਕਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਆਚੰਭੇ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦੀਆਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਸੁੱਚੀ ਮੋਤੀਆ ਪੱਗ, ਕਰੀਮ ਰੰਗਾ