ਕਲੀਆਂ ਵਾਲਾ ਕੁੜਤਾ ਅਤੇ ਕਰੀਮ ਰੰਗਾ ਹੀ ਚਾਦਰਾ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਕੱਢਵੀਂ ਨੋਕਦਾਰ ਜੁੱਤੀ ਸੀ, ਜੋ ਦੀਵੇ ਦੇ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਚਾਨਣ ਵਿਚ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਹੀ ਚਮਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਮੁੰਦਰੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਲਾਟ ਦੇ ਚਾਨਣ ਵਿਚ ਟਟਿਆਣੇ ਵਾਂਗ ਦਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ । ਉਹ ਕਾਲਜੀਏਟ ਬਿੱਲਾ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਜੱਦੀ ਸਰਦਾਰ ਬਿੱਲਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।
-"ਇਹ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ ਲਾਹ ਕੇ ਪੋਸ਼ ਕਿੱਧਰੋਂ ਬਦਲ ਆਇਆ.. ?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਰੋਟੀਆਂ ਵਾਲੇ ਆਲ਼ੇ ਵਾਂਗ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ।
-"ਬੇਬੇ ਕਿੱਥੇ ਐ ਉਏ.. ?" ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਵੱਖਰਾ ਹੀ ਸੀ।
-"ਉਹ ਤਾਂ ਬਾਈ ਬਿਮਾਰ ਐ..!"
-"ਬਿਮਾਰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤੈ, ਪਰ ਹੈ ਕਿੱਥੇ?"
-"ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਕੇ ਗਿਐ..!"
-"ਹਸਪਤਾਲ..?" ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਜ਼ਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਦਾਰੂ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਗੇੜਾ ਦੇ ਕੇ ਲਹਿ ਗਿਆ ਸੀ।
-"ਕਦੋਂ..?"
-"ਅੱਜ ਤਪਿਹਰ ਦਾ..!"
ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
-"ਪਰ ਵੀਰੇ, ਤੂੰ ਚਲਿਆ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ ਸੀ..?" ਗਿਆਨੋਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਹ ਅੱਡ ਦੰਗ ਹੋਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।
-"ਤੇ ਆਹਾ ਟਿੰਡ ਫ਼ੌੜ੍ਹੀ ਕਿੱਧਰੋਂ ਬਦਲ ਆਇਆ.. ?'' ਲੱਗਦੇ ਹੱਥ ਹੀ ਬੱਗਾ ਬੋਲ ਪਿਆ।
-"ਤੁਸੀਂ ਸੌਵੋਂ ਜਾ ਕੇ, ਮੈਂ ਬੇਬੇ ਦਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਚੱਲਿਐਂ..!"
-"ਨਹੀਂ ਵੀਰੇ, ਹੁਣ ਨ੍ਹੀ ਜਾਣਾ ਐਨੀ ਨ੍ਹੇਰੇ..!" ਗਿਆਨੋਂ ਨੇ ਰਾਹ ਰੋਕ ਲਿਆ।
-"ਐਨੀ ਨ੍ਹੇਰੇ ਕੀ ਹੁੰਦੈ? ਨ੍ਹੇਰੇ 'ਚ ਫ਼ਿਰਨਾ ਤੇ ਸੱਪਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਰੀਆਂ ਮਿੱਧਣਾਂ, ਜੱਟ ਦੀ ਕਿਰਤ ਹੁੰਦੈ..!"
-"ਨਹੀਂ ਵੀਰੇ ਜਮਾਨਾ ਮਾੜੈ..!"
