-"ਕੁਛ ਨੀ ਕਹਿੰਦਾ ਜਮਾਨਾ !"
-"ਨਹੀਂ ਬਾਈ, ਪੈ ਜਾਹ ਬਾਈ ਬਣਕੇ..!" ਬੱਗਾ ਟੁੱਟੀ ਜਿਹੀ ਕੱਛ ਉਪਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ।
-"ਉਏ ਬੱਗਿਆ..! ਤੈਨੂੰ ਉਦੋਂ ਆਲਾ ਛਿਤਰੌਲਾ ਨੀ ਭੁੱਲਿਆ.. ? ਤੂੰ ਪੂਰਾ ਲੁੱਚੈਂ! ਜਣੇ ਖਣੇ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਸਮਝਦੈਂ..!"
ਬੱਗਾ ਦੰਦੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕੱਢਦਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ।
-"ਚੰਗਾ, ਮੈਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਸਾਝਰੇ ਉਠਾ ਦਿਓ..!"
-"ਵੀਰੇ ਰੋਟੀ ਨ੍ਹੀ ਖਾਣੀਂ.. ?
-"ਨਹੀਂ ਬਿੱਲੂ, ਰੋਟੀ ਮੈਂ ਖਾ ਕੇ ਆਇਐਂ" ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਬਿੱਲਾ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲਿਟ ਗਿਆ।
ਗਿਆਨੇਂ ਅਤੇ ਬੱਗਾ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਹੈਰਾਨ ਸਨ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਇਤਨਾ ਸੱਜ ਧਜ ਕੇ ਕਿੱਧਰੋਂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ? ਚਾਹੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਜਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਵਾਲੀ ਜਿਹੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕਿਸੇ ਅਲੋਕਾਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ।
ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ।
ਬਿੱਲਾ ਉਠਿਆ।
ਕੁੜਤਾ ਚਾਦਰਾ ਲਾਹ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪੁਰਾਣਾਂ ਲਿਬਾਸ ਪਹਿਨ ਲਿਆ। ਮੁੰਦਰੀਆਂ ਲਾਹ ਕੇ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈਆਂ। ਬਿਨਾਂ ਚਾਹ ਪੀਤੇ ਹੀ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਸੋਚਾਂ ਦੀਆਂ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀਆਂ ਵਿਚ ਗੋਤੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਸਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਫ਼ਖ਼ਰ ਨਾਲ ਉਚਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ?
ਬੱਸ ਉਤਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਰਿਕਸ਼ਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਮਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
-'ਮਾਂ...!' ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਬੋਲੇ।
-"........" ਮਾਂ ਨੇ ਪਾਸਾ ਨਾ ਪਰਤਿਆ।
