-"ਮਾਂ... !" ਬਿੱਲਾ ਘਬਰਾ ਗਿਆ।
-'ਮਾਂ ਤੂੰ ਬੋਲਦੀ ਕਿਉਂ ਨੀ ?" ਉਸ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹਲੂਣਿਆਂ।
ਦਵਾਈ ਨਾਲ ਨਿਢਾਲ ਕੀਤੀ ਮਾਂ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਮਸਾਂ ਹੀ ਉਘੜੀਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਸੱਚ ਹੀ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਾਂ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟੋਹਣ ਅਤੇ ਪਰਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਯਕੀਨ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਡਡਿਆ ਕੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂ ਹੜ੍ਹ ਬਣ ਕੇ ਵਹਿ ਤੁਰੇ ਸਨ। ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਕਲੇਜੇ ਲਾ ਕੇ ਮਾਂ ਅੰਦਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਰਤ ਗਈ ਸੀ, ਠੰਢ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ, ਮਾਂ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
-"ਮਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਕੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਐ..?" ਉਸ ਨੇ ਮਾਂ ਦੇ ਗਲੋਂ ਲਹਿ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਮਨ ਉਸ ਦਾ ਵੀ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
-"ਸੋਹਣਿਆਂ ਪੁੱਤਾ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਆ ਗਿਐਂ, ਮੇਰਾ ਹੁਣ ਕੀ ਦੁਖਣਾਂ ਸੀ? ਤੂੰ ਆ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਰਾਜੀ ਐਂ ਸ਼ੇਰਾ..!"
-"ਪਰ ਮਾਂ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ ਤਾਂ ਗਿਆ ਸੀ..!"
-"ਸ਼ੇਰਾ, ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਮੱਚੜਾ ਜੀਅ ਨੀ ਪਿੱਛੇ ਪੈਂਦਾ, ਪੁੱਤ! ਮਾਂਵਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੁੱਤ ਈ ਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਐ ? ਮਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਹ ਈ ਪੁੱਤਾਂ ਵਿਚ ਦੀ ਆਉਂਦੇ। ਮਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਆਉਂਦੈ, ਜੇ ਪੁੱਤ ਧੀਆਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ? ਪੁੱਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਤਾਂ ਮਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਵਿਹੜੇ ਸੁੰਨੇ ਸੁੰਨੇ ਲੱਗਦੇ ਐ..! ਜੱਗ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਈ ਨਜਰ ਆਉਂਦੇ ਪੁੱਤਾ !" ਮਾਂ ਨੇ ਵਗਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝੇ।
-"ਪਰ ਮਾਂ ਬੱਗਾ ਵੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ਼ੇ ਘਰੇ ਈ ਸੀ..?"
-''ਵੇ ਸ਼ੇਰਾ..! ਹੁੰਦੇ ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ, ਪੁੱਤ ਹੋਣ ਚਾਹੇ ਸੱਤ..!" ਮਾਂ ਨੇ ਦਿਲੀ ਗੱਲ ਕੱਢ ਮਾਰੀ।
ਬਿੱਲਾ ਨਿਰੁੱਤਰ ਹੋ ਗਿਆ।
-"ਪਰ ਤੂੰ ਚਲਿਆ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ ਸੀ.. ?" ਮਾਂ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਭਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਬੱਸ ਮਾਂ ਐਥੇ ਈ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ..! ਸੱਚ, ਬਾਪੂ ਕਿੱਥੇ ਐ..?" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਗੱਲ ਦਾ ਰੁੱਖ ਬਦਲਿਆ।
