-"ਡਾਕਦਾਰ ਨੇ ਦੁਆਈ ਲਿਖ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਉਹ ਲੈਣ ਗਿਐ..!"
ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਮਾਂ ਦੀ ਦੁਆਈ ਦੇ ਪੈਸਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-"ਮਾਂ, ਮੈਂ ਹੁਣੇਂ ਈ ਆਇਆ.. !" ਬਿੱਲਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਜਾਂਦੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵੱਲ ਮਾਂ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ, ਬੜੀਆਂ ਸਧਰਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਬਿੱਲੇ 'ਤੇ ਅਕਹਿ ਮਾਣ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਵਿਚ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ।
-"ਸ਼ੇਰਾ, ਮਹਾਰਾਜ ਤੇਰੀ ਖੁਆਜੇ ਜਿੱਡੀ ਉਮਰ ਕਰੇ.. ! ਬਹੁਤਾ ਦੇਵੇ ਤੇ ਤੂੰ ਸਦਾ ਸੁਖੀ ਵਸੇਂ !" ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਨੇ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ।
-"ਅਤਰ ਕਰੇ, ਮੈਂ ਦੁਆਈ ਤਾਂ ਲਿਆਂਦੀ ! ਪਰ ਡਾਕਦਾਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾਂ ਪਊ ਬਈ ਲੈਣੀ ਕਿਵੇਂ ਐਂ..।" ਬਾਹਰੋਂ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਉਤਰਿਆ ਚਿਹਰਾ ਥਕਾਵਟ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਸੀ। ਉਹ ਠਿੱਬੇ ਜਿਹੇ ਘੜੀਸਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ।
ਅਤਰ ਕੌਰ ਦੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਤੰਦ ਟੁੱਟੀ।
-"ਬਿੱਲਾ ਵੀ ਆ ਗਿਆ..।" ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਦੱਸਿਆ।
-"ਕਿੱਥੇ ਐ..?" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਵੱਟ ਖਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਗੁੱਸਾ ਝਲਕ ਪਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀ ਗਰਦਨ ਝੁਕ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਮਨ ਅੰਦਰ ਅੱਗ ਮੱਚੀ ਸੀ।
-"ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਗਿਐ, ਆਉਣ ਆਲਾ ਈ ਐ..!" ਉਹ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਦੱਸ ਰਹੀ ਸੀ।
-"ਐਨੇ ਦਿਨ ਉਹ ਰਿਹਾ ਕਿੱਥੇ.. ?"
-"ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਤੈ..! ਕਹਿੰਦਾ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੂਸਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ ਸੀ।"
-"ਮੈਨੂੰ ਪਤੈ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦੈ। ਉਹਨੂੰ ਆਖੀਂ, ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਨਾ ਲੱਗੇ. !" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਭੜ੍ਹਾਕੇ ਵਾਂਗ ਚੱਲਿਆ।
-"ਕਿਉਂ..? ਕਾਹਤੋਂ..? ਤੂੰ ਰੌਲਾ ਜਿਆ ਕਾਹਤੋਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ..?"
ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਚੁੱਪ ਸੀ।
-"ਬੱਗੇ ਦੇ ਬਾਪੂ, ਤੈਨੂੰ ਹੋ ਕੀ ਗਿਆ..? ਤੂੰ ਖੜ੍ਹਾ ਈ ਭਖ਼ਣ ਲੱਗ ਪਿਆ..?' ਅਤਰ ਕੌਰ ਹੈਰਾਨ ਸੀ।