-'ਅਤਰ ਕੁਰੇ, ਤੇਰਾ ਚਿੱਤ ਢਿੱਲਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਬੋਲਿਆ ਨੀ..! ਮੇਰੀ ਪੱਗ ਸੱਥ 'ਚ ਰੁਲਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਨੀ ਲੱਗਣਾਂ! ਲੱਲੀ ਛੱਲੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰੂ..!"

-"ਕਾਹਤੋਂ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ..? ਕੀ ਚੰਦਰੇ ਜੇ ਬੋਲ ਕੱਢੀ ਜਾਨੈਂ ਤੂੰ..? ਕੀ ਕੀਤੈ ਜੁਆਕ ਨੇ..?"

-"ਉਹ ਹੁਣ ਜੁਆਕ ਨ੍ਹੀ, ਜੁਆਕ ਕਿਤੇ ਐਹੋ ਜੀਆਂ ਬਹਿਬਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ..?"

-"ਕਿਹੋ ਜੀਆਂ ਬਹਿਬਤਾਂ..? ਕੀ ਭੈੜੇ ਜੇ ਬੋਲ ਕਰੀ ਜਾਨੈਂ ਤੂੰ..?"

-"ਅਤਰ ਕੁਰੇ..! ਤੈਥੋਂ ਕੀ ਲਕੋ ਐ..? ਮੇਰੇ ਗਲ 'ਚ ਛਿੱਤਰਾਂ ਦਾ ਹਾਰ ਪੈਣ ਈ ਆਲੈ..! ਅਗਲੇ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ ਕਰਕੇ ਗਧੇ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ 'ਚ ਫੇਰਨਗੇ..!"

-''ਭੈੜਿਆ ਸੁੱਖ ਭਾਲ, ਕਾਹਤੋਂ ਫੇਰਨਗੇ? ਤੈਨੂੰ ਹੋਇਆ ਅੱਜ ਕੀ ਐ..?

-"ਤੇਰਾ ਲਾਡਲਾ ਮਲਾਇਆ ਆਲਿਆਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਖੇਹ ਖਾਂਦੇ.।" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਜਿਵੇਂ ਦੋਫਾੜ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲਾਲ ਅਤੇ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਚੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਤੈਨੂੰ ਕੀਹਨੇ ਦੱਸਿਐ..?'

-"ਸਰਦਾਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ... "

-"ਬੰਗੇ ਦੇ ਬਾਪੂ, ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨੀ ਸੁਣੀਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਲੋਕ ਤਾਂ ਪਾਟਕ ਪਾਉਣ ਆਲੇ ਹੁੰਦੇ ਐ, ਲੋਕ ਤਾਂ ਬੱਤੀ ਉਹਗੀਸ ਕੇ ਇਕ ਦੀਆਂ ਸੌ ਬਣਾਉਂਦੇ ਐ। ਨਾਲੇ ਜਿਹੇ ਜਿਆ ਦਰਸ਼ਣ ਆਪ ਐ, ਉਹੋ ਜੀਆਂ ਈ ਉਹਨੂੰ ਭਾਸਰਨੀਐਂ! ਅਤਰ ਕੌਰ ਨੇ ਬਲਦੀ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਛਿੜਕਿਆ।

-'ਅਤਰ ਕੁਰੇ..! ਮਾੜੀ 'ਲਾਦ ਤਾਂ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਐ..! ਜੇ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਗੱਲ ਹੋਊ, ਤਾਂ ਹੀ ਅਗਲੇ ਨੇ ਵੱਡੀ ਬਣਾਈ..? ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਕਰੇ ਨੀ ਰਹਿਣਾਂ..!"

-"ਬੱਗੇ ਦੇ ਬਾਪੂ..! ਤੂੰ ਪਿੰਡ ਜਾਹ, ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪੇ ਸਮਝਾ ਦਿਉਂ! ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਾਹਲਾ ਪੈਂਦੇ..! ਜੁਆਨ ਧੀ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਘੂਰਨਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ, ਆਪਣਾ ਘਰ ਗਰਕ ਜਾਊ..! ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਧੀ ਪੁੱਤ ਖੂਹ ਟੋਭੇ ਪੈ ਜਾਂਦੇ । ਉਸ ਨੇ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਗੁੱਸੇ 'ਤੇ ਠੰਢਾ ਪੋਚਾ ਫੇਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਆਪਣਾ ਅੰਦਰਲਾ ਕੰਬੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਚਲਾ ਗਿਆ।