ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲੋਂ ਮਾਸ ਟੁੱਟਣਾਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ। ਹਵਾ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ? ਡੋਰ ਟੁੱਟਣ ਨਾਲ ਤਾਂ ਪਤੰਗ ਵੀ ਡਾਂਵਾਂ ਡੋਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੱਚਾ ਫਲ ਤੋੜੀਏ, ਪਾਣੀ ਸਿੰਮਦਾ ਹੀ ਹੈ..! ਬਿੱਲਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਗਲਤਾਨ ਸੀ।
-"ਕਹਿ ਦੇ ਪੁੱਤ ਮਾਂ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾ ਕੇ !" ਮਾਂ ਨੇ ਜ਼ਿਦ ਜਿਹੀ ਫੜ ਲਈ ਸੀ।
ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਬਿਮਾਰ ਮਾਂ ਦੇ ਅੱਕਲਕਾਨ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਜੋ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਪੀਲਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਂ ਦਾ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਤਰਸ ਆਇਆ। ਤਰਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਛੱਲ ਛੁੱਟ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਸਾਹ ਸਤ ਜਿਹਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੂੰਹੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਸਕਿਆ।
-"ਪੁੱਤ ਇਕ ਵਾਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾ ਜਾਹ, ਚਾਹੇ ਝੂਠੀ ਈ ਖਾ ਲੈ..! ਮਾਂ ਤਾਂ ਕਮਲਿਆ ਪੁੱਤਾ ਪਤਾ ਨ੍ਹੀ ਕੈ ਰੋਜ ਐ..? ਇਹਨੇ ਕਿਹੜਾ-!" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਮਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਮੋਟੇ ਹੰਝੂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤਰ ਕੇ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਡੁੱਲ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ।
-'ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਸਹੁੰ ਖਾਣੀ ਤਾਂ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਲੱਗਦੀ ਐ, ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲੂੰਗਾ..!" ਬਿੱਲਾ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸੇ ਬੋਚ ਗਿਆ।
-"ਪਰ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਜਰੂਰ ਮਿਲੂੰਗਾ.!" ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਬੋਲਿਆ।
ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਨੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਮਨ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਸੀ। ਗੱਭਰੂ ਧੀ ਪੁੱਤ ਦਾ ਮਨ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੀ ਜਿੱਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਹੋਰ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਧੀ ਪੁੱਤ ਦੇ ਕਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਡਾਂਗ ਮਾਰਨੀ ਸੀ ? ਜੇ ਬੋਤਾ ਇੱਛ- ਇੱਛ ਕਰੇ ਤੋਂ ਨਾ ਬੈਠੇ, ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਕਰ ਲਈਏ? ਉਹ ਹੀ ਹਾਲ ਜੁਆਨ ਧੀ ਪੁੱਤ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
-"ਸੋਹਣਿਆਂ ਪੁੱਤਾ, ਵੇ ਸ਼ੇਰਾ! ਇਹ ਅਮੀਰ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਾਂ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਹੁੰਦੇ ਐ..! ਨਾ ਮੇਰਾ ਮੱਲ..! ਮਨ ਜਿੱਤ ਕੇ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ, ਜੱਗ ਜਿੱਤਿਆ ਜਾਂਦੇ..!"
ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਜਿਹਾ ਸੀ। ਸੁੰਨ ਸੀ।
- ਜਾਹ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ। ਘਰੇ ਭੈਣ ਡੀਕਦੀ ਹੋਊ..। ਆਬਦੇ ਬਾਪੂ ਤੋਂ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਲੀ ਪੁੱਤ। ਕਹਿ ਦੇਈਂ, ਬਾਪੂ ਗਾਂਹਾਂ ਨੂੰ ਗਲਤੀ ਨੀ ਕਰਦਾ! ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਸ਼ੇਰਾ ਇਕ ਕੱਚੇ ਮਿਲਟ ਦਾ ਕੰਮ ਐਂ..! ਜਾਹ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ! ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਦੁਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਈਂ ਪੁੱਤ..! ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ ਤਾਂ ਵਹਿਮ ਜਿਆ ਈ ਐ, ਬਈ ਹਸਪਤਾਲ 'ਚ ਦਾਖਲ ਐਂ, ਕੋਈ ਗੋਲੀ ਗੱਟਾ ਤਾਂ ਦਿੰਦੇ ਨ੍ਹੀ, ਐਮੇਂ ਨਬਜ ਜੀ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖ ਜਾਂਦੇ ਐ, ਐਮੇਂ ਟੂਟੀ ਜੀ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖ ਜਾਂਦੇ ਐ, ਖੂਨ
