ਜਿਆ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਐ, ਆਹ ਬਿਮਾਰਾਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਗੱਲ ਈ ਨੀ ਕਰਦੀਆਂ..! ਤੇ ਡਾਕਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਜਾੜ੍ਹਾਂ ਜੀਆਂ ਕੱਢਦੀਆਂ ਤੁਰੀਆਂ ਫਿਰਦੀਐਂ। ਕੱਲ੍ਹ ਵਿਚਾਰੀ ਕੋਈ ਟੀਕਾ ਲੁਆਉਣ ਆ ਗਈ, ਤੇ ਔਹੋ ਲੰਬੋ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜ ਰੁਪਈਏ ਸਿਰਫ਼ ਟੀਕਾ ਲੁਆਈ ਦੇ ਈ ਲੈ ਲਏ..! ਬਾਖਰੂ ਬਾਖਰੂ ! ਬਾਹਲਾ ਨ੍ਹੇਰ ਐ ਭਾਈ ਐਥੇ ਤਾਂ.!"

ਬਿੱਲਾ ਰੋਂਦਾ ਰੋਂਦਾ ਮੁਸ਼ਕੜੀਏਂ ਹੱਸ ਪਿਆ।

-"ਜਾਹ ਪੁੱਤ, ਕੁਵੇਲਾ ਨਾ ਕਰ !" ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਪਿੱਠ ਥਾਪੜੀ।

ਮਾਂ ਦੇ ਚਰਨ ਛੂਹ ਕੇ ਬਿੱਲਾ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਮਾਂ ਤੱਕਦੀ ਰਹੀ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 5

 

ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤੇ!

ਸਵੇਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਠੰਢੀ ਅਤੇ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਵਾਂਗ ਹੀ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਚਰਚਾ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਕਾਲਜ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀ ਤਬੀਅਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਵਿਛੜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਪਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਪਾਰਕ ਵਿਚ ਜਾਂ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਉਹ ਕੰਨਟੀਨ ਜਾਂ ਕਾਲਜ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲ ਹੀ ਤੱਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਜੁਦਾਈ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰੀ ਸੱਲ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਲਕਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਉਹ ਹਰ ਪਲ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੀ ਰੱਖਦੀ। ਪਰ ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸਿਓਂ ਝਾਉਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਓਪਰੀ ਓਪਰੀ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਵੱਲ ਝਾਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਜਾਵੇ ? ਪਰ ਕਿਸਮਤ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਧਰ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਗਿਆ ਸੀ।

ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਦਿਨ ਕਾਲਜ ਦੀ ਕੰਨਟੀਨ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਮੁੰਡੇ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੇ 'ਐਥੇ ਰੱਖ! ਔਧਰ ਦੇਖੋ..!" ਕਿਹਾ।

ਕੰਨਟੀਨ ਦੇ ਵੱਡੇ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਬਿੱਲਾ ਚਾਹ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੇਲ ਤਲੇ ਪਕੌੜੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਪਾਈਆਂ ਮੁੰਦਰੀਆਂ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ