ਤਖਾਣਵੱਧੀਆ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਖਾਤਰ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ। ਪਹਿਰਾ ਦੇ ਰਹੇ ਸੰਤਰੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗੇਟ 'ਤੇ ਹੀ ਰੋਕ ਲਿਆ।
-"ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਰੇਬੀਏ ਪਿਆ ਜਾਨੈਂ ਉਏ..?"
-"ਮੈਂ ਜੀ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦੇਣ ਚੱਲਿਐਂ..!"
-"ਬਿੱਲਾ ਨਾਨਕੀਂ ਆਇਆ ਵਿਐ..?
-...........।" ਤਖਾਣਵੱਧੀਆ ਅਵਾਕ ਸੀ।
-"ਤੇਰਾ ਕੀ ਲੱਗਦੇ ਉਹੋ ?" ਪਾਸਿਓਂ ਇਕ ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਮਿੱਤਰ ਐ, ਅਸੀਂ ਕੱਠੇ ਕਾਲਜ 'ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਐਂ..!"
-"ਕਿੱਥੇ..?"
-"ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਮੋਗਾ..!"
-"ਚੰਗਾ, ਜਾਹ ਦੇ ਆ..!" ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਰਸਤਾ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
-"ਇਹਤੋਂ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਜੋਗੇ ਤਾਂ ਝਾੜ ਲੈਂਦਾ? ਰਾਤ ਨੂੰ ਔਖੇ ਹੋਵਾਂਗੇ ?" ਸੰਤਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
-"ਉਏ ਰਹਿਣ ਦੇਹ..! ਕਿਤੇ ਲੈਣੇ ਦੇ ਦੇਣੇ ਨਾ ਪੈ ਜਾਣ..!"
-"ਕਿਉਂ..?"
-"ਇਹ ਕਾਲਜੀ ਟੱਟੂ ਪੂਰੇ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਸਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਐ..! ਚਾਰ ਰੁਪਈਏ ਦੇ ਕੇ, ਪੂਰਾ ਸੌ ਬਣਾਂ ਲੈਂਦੇ ਐ, ਤੇ ਫੇਰ ਕਰਕੇ ਫ਼ੰਡਰ ਜੀ ਮੁੰਡੀਹਰ ਕੱਠੀ, ਬਾਧੂ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦੇ ਐ..!"
ਸੰਤਰੀ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਪਾਹੀ ਦੀ ਗੱਲ ਵਜ਼ਨਦਾਰ ਹੀ ਤਾਂ ਲੱਗੀ ਸੀ।
-"ਵਾਹ ਉਏ ਦੋਸਤਾ..! ਪ੍ਰਧਾਨਾਂ ਜੇ ਸਕੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ..!" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੂੰ ਅਨੋਖੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਖਿਆ।
ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੇ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ । ਬਿੱਲਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਭਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੋਸਤ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ। ਯਾਰ ਵਿਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦਿਸਿਆ ਸੀ।
