-"ਅੱਛਾ..?" ਪ੍ਰਧਾਨ ਦੀ ਹੈਰਾਨਗੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ। ਉਹ ਸੁਆਲੀਆ ਜਿਹੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਹਲਟ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ "ਟੱਕ-ਟੱਕ" ਵੱਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਬਿੱਲਾ ਕਾਲਜੀਏਟ ਬਿੱਲਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਤਾਂ ਇਕ ਜੰਗਲੀ ਬਾਘੜ ਬਿੱਲਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਬਘਿਆੜ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰਾਂ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਸੀ।
-"ਮੇਰਾ ਐਨਾਂ ਕੰਮ ਤਾਂ ਕਰ ਸਕਦੈਂ ?" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਯਾਰ ਤੂੰ ਕਹੇਂ ਜਾਨ ਨਿਲਾਮ ਕਰ ਦੇਈਏ, ਹੋਰ ਦੱਸ.. ?' ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੇ ਹਮਦਰਦੀ ਦਿਖਾਈ। ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਗੱਚ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰਧਾਨ ਠਾਣੇਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਉਹ ਸਕੂਰ ਲੈ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਕੋਠਿਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਸੀਤੋ ਦੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਮਨ ਨੇ ਹੁਣ ਸਾਫ਼ ਹੀ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਹੀ ਹਵਾਲਾਤ ਵਿਚ ਕੱਟਣੇ ਸਨ, ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ..!
ਪ੍ਰਧਾਨ ਦਾ ਸਕੂਟਰ ਹਵਾ ਨੂੰ ਗੰਢਾਂ ਦਿੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੜਕਾਂ ਦੀ ਛਾਤੀ ਮਿੱਧਦਾ, ਹਵਾ ਦਾ ਸੀਨਾਂ ਪਾੜਦਾ ਉਹ ਸੀਤੋ ਦੀ ਕੋਠੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਕੋਠੀ ਮਹਿਲ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਪੰਜ ਏਕੜ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿਚ ਸਿਰਫ਼ ਬਾਗ ਹੀ ਬਾਗ ਸਨ। ਕੋਠੀ ਪਿੰਡੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਵਾਟ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਸੜਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਕੋਠੀ ਉਪਰ ਲੱਗਿਆ ਟੈਲੀਵੀਯਨ ਦਾ ਅਨਟੀਨਾਂ ਅਕਾਸ਼ ਦੀ ਛਾਤੀ ਛੂੰਹਦਾ ਸੀ। ਅੱਧੀ ਪੱਥਰ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਬਣੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਪ੍ਰਧਾਨ ਦਾ ਸਕੂਟਰ ਜਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਵੱਡੇ ਦਰਵਾਜੇ ਵਿਚੋਂ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰਾਂ ਜਿੱਡੇ ਕੁੱਤੇ ਘੁਰਕੇ। ਪ੍ਰਧਾਨ ਦਾ ਤ੍ਰਾਹ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਚੰਮ ਦੇ ਪਟੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸੋਨੇ ਦੇ ਕੋਕੇ ਜੜੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੇ ਅਵਾਜ ਦਿੱਤੀ।
ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਕੋਠੀ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਦੁੱਗਣੀ ਹੋ ਗਈ।
ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਨੌਂ ਗਜਾ ਬੰਦਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਦਾਹੜੀ ਅਤੇ ਸਿਰ ਉਸਤਰੇ ਨਾਲ ਘੋਨ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗਿੱਠ ਗਿੱਠ ਲੰਮੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਤਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਬਰਛੇ ਵਾਂਗ ਤਿੱਖਾ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਸੀ । ਕੁੜਤੇ ਉਪਰੋਂ ਦੀ ਕਾਰਤੂਸਾਂ ਦੀ ਪੇਟੀ ਅਤੇ ਮਾਊਜਰ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੁਰੂ ਅੱਖਾਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਿਰ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹ ਗਈਆਂ।
-"ਕੀ ਗੱਲ ਐ..?" ਉਸ ਦੀ ਨਗਾਰੇ ਵਰਗੀ ਅਵਾਜ਼ ਗੜ੍ਹਕੀ!
