ਧੂੜ ਦੇ ਬੱਦਲ ਛੱਡਦੀਆਂ ਦੋ ਜੀਪਾਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀਆਂ।
ਛੂਕਦੀਆਂ ਜੀਪਾਂ ਦੇ ਟਾਇਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗਿਆੜੇ ਨਿਕਲੇ ਸਨ।
ਜੀਪ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਸੀਤੋ ਕਿਸੇ ਦਧਨ ਨਾਲ ਉਸਲਵੱਟੇ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਭੂਚਾਲ ਹਰਕਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਫ਼ਟ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਦਿਸਦੀ ਸੀ।
ਬੇਕਿਰਕੀ ਨਾਲ ਸੜਕਾਂ ਕੁਚਲਦੀਆਂ ਜੀਪਾਂ ਠਾਣੇ ਦੇ ਮੁੱਖ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਆ ਤਣੀਆਂ! ਸੀਤੋ ਉਤਰਿਆ। ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਫ਼ੌਜ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦੀ ਉਤਰ ਆਈ।
ਪਹਿਰਾ ਦੇ ਰਹੇ ਸੰਤਰੀ ਨੇ ਬੰਦੂਕ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਸੀਤੋ ਨੂੰ ਸਲੂਟ ਮਾਰੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸੀਤੋ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਸਿਆ ਜਾਂ ਸੁਣਿਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਸਲੂਟ ਮੰਨੀ ਦੇ ਹੀ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਸੀਤੋ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਮੁਣਸ਼ੀ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ।
-"ਬੱਲੇ..! ਸੀਤੋ ਸਾਹਿਬ ਤੁਸੀਂ..? ਅੱਜ ਤਾਂ ਕੋਈ ਭਾਗਾਂ ਆਲਾ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਐ..! ਜਿਹੜੇ ਥੋਡੇ ਦਰਸ਼ਣ ਹੋਗੇ..!" ਮੁਣਸ਼ੀ ਅੰਦਰੋਂ ਪੂਰਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਸੀਤੋ ਦਾ ਠਾਣੇ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਭ ਸੀ।
-"ਸਾਡਾ ਨ੍ਹੀ ਨਾ ਭਾਗਾਂ ਆਲਾ ਚੜ੍ਹਿਆ..!" ਸੀਤੋ ਅੱਕਿਆਂ ਵਾਂਗ ਬੋਲਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਭਾਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
-"ਦੱਸੋ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ..? ਕੀ ਬਿਪਤਾ ਆ ਪਈ..?''
-"ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਬੰਦਾ ਫੜ ਲਿਆਏ.. ?" ਸੀਤੋ ਦਾ ਮੂੰਹ ਰੱਤਾ ਹੋ ਗਿਆ।
-"ਥੋਡਾ ਬੰਦਾ..! ਸਾਹਬ ਬਹਾਦਰ ਥੋਡਾ ਬੰਦਾ ਐਥੇ ਕਿਹੜੈ..? ਐਥੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਮਾਤਾ ਦਾ ਮਾਲ 'ਕੱਠਾ ਹੋਇਆ ਵਿਐ..!"
-"ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਲਿਆ..!"
-"ਬਿੱਲਾ ਥੋਡਾ ਬੰਦੈ..?" ਮੁਣਸ਼ੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਆਲ਼ੇ ਵਾਂਗ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ।
-"ਆਹੋ...!"
