ਕਿਸ਼ਤ 7

 

ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੀ ਗੱਲ ਜੰਗਲ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਫ਼ੈਲ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਅੱਧਿਆਂ ਕੁ ਨੇ ਤਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਵੀ ਮਨਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਥਾਪੀਆਂ ਵੀ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ।

ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਬਾਪ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ 'ਤੱਤੇ' ਕਾਮੇਂ ਭੁੱਜਦੇ ਦਾਣਿਆਂ ਵਾਂਗ ਬੁੜ੍ਹਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੁਆਲੇ ਇਕ ਮੇਲਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ, ਅੱਜ ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਸੱਟਾਂ ਮਾਰੀਆਂ - ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਥੋਡੇ ਕੋਲ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੈ!" ਕੋਈ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੱਥ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਵੱਢ ਦੇਣਾਂ ਚੰਗਾ ਰਹਿੰਦੈ..!''

-"ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਲਗੌੜ ਮੁੰਡੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਚੱਕੂ..!"

-"ਉਹਨੂੰ ਝਟਕਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਖੂਹ ਖਾਤੇ ਸੁੱਟੋ..!"

-"ਉਹ ਭੈੜ੍ਹਿਆ ਸਾਹਣ ਐਂ? ਮਾਰ ਕੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਕਰੋ।"

-"ਸਮਝਦਾ ਆਬਦੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੀ ਐ ਉਹੋ ?"

-"ਨਹੀਂ ਮਾਰਨਾ ਤਾਂ ਲੱਤ ਬਾਂਹ ਤਾਂ ਵੱਢੋ..!"

-"ਲੱਤ ਬਾਂਹ ਕਾਹਨੂੰ ਭੈੜਿਆ.. ? ਊਂ ਈਂ ਘੋਗਾ ਚਿੱਤ ਕਰੋ...!"

-"ਹੋਰ..! ਮੁਕਾਓ ਪਰ੍ਹਾਂ ਟੈਂਟਾ..!"

-"ਨਾਂ ਸੈਹਾ ਨਿਕਲੇ ਤੇ ਨਾ ਕੁੱਤੀ ਭੌਂਕੇ..!

-"ਗਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਦਰੱਖ਼ਤ ਨਾਲ ਲਮਕਾ ਦਿਆਂਗੇ - ਮਗਰੋਂ ਰੌਲਾ ਪਾ ਦਿਓ, ਅੱਤਬਾਦੀ ਮਾਰਗੇ..!"