-"ਸਾਰਾ ਕਸੂਰ ਤੇਰੇ ਮੁੰਡੇ 'ਚ ਈ ਨ੍ਹੀ - ਦਰਸ਼ਣ 'ਚ ਐ..!"

-"ਥੋਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤੈ..?" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝੇ।

-"ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਘਾਣੀ ਕਾਲਜ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਦੱਸੀ ਐ..!"

-"ਹਲਾ.. ?" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਾਹ ਵਿਚ ਸਾਹ ਆਇਆ।

-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ, ਮੈਂ ਫੇਰ ਵੀ ਥੋਤੋਂ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਦੈ। ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ..!" ਉਸ ਦੇ ਜੋੜੇ ਹੱਥ ਕੰਬੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।

-"ਨਹੀਂ ਮੁਕੰਦ ਸਿਆਂ..! ਮਾਫ਼ੀ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਤੈਥੋਂ ਮੰਗਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ, ਜਿਹੜੀ ਤੇਰੀ ਬੇਕਸੂਰ ਆਤਮਾ ਤਪੀ..!" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦਿਲੋਂ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋਇਆ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।

-"ਜਾਹ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਹ" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮੋਢਾ ਥਾਪੜਿਆ।

ਜਿਵੇਂ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੀ ਨਿਕਲਦੀ ਜਾਨ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵਾਪਸ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਸੇ ਨੂੰ ਨੀਰ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਭਟਕਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਨਿਢਾਲ ਜਿਹਾ ਸਰੀਰ ਕੁਝ ਫੁਰਤੀ ਫੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲੋਂ ਹੈਰਾਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ। ਦਿਲ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਉਹ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਦਾਦ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਚੰਗਾ ਜੀ - ਮੈਂ ਚੱਲਦੈਂ..!"

-"ਐਵੇਂ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੀਂ..!"

ਬੜੇ ਹੌਸਲੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ।

-"ਜਦੋਂ ਗਿੱਦੜ ਦੀ ਮੌਤ ਆਉਂਦੀ ਐ ਤਾਂ ਜੱਟ ਦੀ ਮੁੰਨੀ ਨਾਲ ਖਹਿੰਦੈ !" ਪਾਸਿਓਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਰਕ ਲਾਈ।

-"........" ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਅਵਾਕ ਸੀ।

-"ਤੇਰੀ ਪੱਟਲਾਂ ਜੀਭ ਕੁੱਤਿਆ !" ਅੰਦਰੋਂ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਕੜਕੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੇ ਸੁਣ ਲਿਆ ਸੀ।

-".......... I' ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਛਾ ਗਈ ਸੀ।