ਮਾਂ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਗਈ।
ਬਿੱਲਾ ਪੱਥਰ ਬਣਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ।
ਬੱਗਾ ਆਪਣੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-"ਤੂੰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਲੜ ਕੇ ਦਿਖਾਈਂ ਹਰਾਮਦਿਆ ਕਿਸੇ ਨਾਲ - ਤੇਰੀਆਂ ਮੈਂ ਨਾਸਾਂ ਨਾ ਭੰਨ ਦਿੱਤੀਆਂ - ਜਿਹੜੀਆਂ ਗਜ ਗਜ ਲੰਮੀਆਂ ਕਰੀ ਫ਼ਿਰਦੈਂ !" ਦੀਵੇ ਵਾਂਗ ਭੜੱਕਦਾ ਬਾਪੂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਕੰਬਦੀ ਅਤੇ ਬੱਗੀ ਪੂਣੀ ਹੋਈ ਮਾਂ ਨੇ ਬਿੱਲੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ।
ਉਹ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
-"ਆ ਜਾਹ ਪੁੱਤ..! ਆ ਜਾਹ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ! ਗੁੱਸਾ ਨ੍ਹੀ ਡੱਡੇ ਕਰੀਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਂ ਪਿਉ ਸੌ ਸੌ ਕੁਛ ਆਖ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ - ਕੁੱਟ ਵੀ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ ਪਰ ਸਿਆਣੇ ਧੀ ਪੁੱਤ ਗੁੱਸਾ ਨ੍ਹੀ ਕਰਦੇ ਸ਼ੇਰਾ..! ਆ ਜਾਹ ਮੇਰਾ ਸਿਉਣਾਂ ਪੁੱਤ..!" ਮਾਂ ਨੇ ਬੁਸ਼ਕਾਰ ਕੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬਿਠਾ ਲਿਆ।
ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਮੱਲੋਜੋਰੀ ਰੋਣ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਬਾਪੂ ਨੇ ਕਮਾਊ ਅਤੇ ਸਾਊ ਪੁੱਤ ਦਾ ਕਦੇ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਫ਼ਿਟਕਾਰਿਆ ਸੀ। ਬੱਗੇ ਦੇ ਜ਼ਰੂਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਛਿੱਤਰਪੋਲਾ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
-"ਨਾ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ..! ਰੋਣਾਂ ਕਾਹਤੋਂ ਐਂ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ, ਹੈਂ ? ਮਾਂ ਸਦਕੇ ਪੁੱਤ। ਰੋਂਦੇ ਕਮਜੋਰ ਹੁੰਦੇ ਐ..! ਜੇਰਾ ਪਹਾੜ ਅਰਗਾ ਰੱਖੀਏ ਪੁੱਤ..!"
ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਫ਼ੌਲਾਦੀ ਚੁੱਪ ਧਾਰੀ ਹੋਈ ਸੀ।
-"ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਤ ਜੇ ਇਕ ਅੱਧੀ ਮਾਰ ਗਿਆ - ਫੇਰ ਵੀ ਤੇਰਾ ਪਿਉ ਐ - ਬਥੇਰੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਝੱਲੀਆਂ ਜਿਉਣ ਜੋਕਰੇ ਨੇ - ਬਿਚਾਰੇ ਨੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸੁਖ ਨੀ ਦੇਖਿਆ - ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਉ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ - ਫੇਰ ਭਰਾ ਵੈਰੀ ਬਣਗੇ - ਪਿਉ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਜਮੀਨ ਆਬਦੇ ਨਾਂ ਕਰਵਾ ਗਏ ਧੋਖੇ ਨਾਲ - ਅੱਜ ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ ਐ - ਬੁੱਲੇ ਲੁੱਟਦੇ ਐ - ਤੇ ਮਹਾਤੜਾਂ ਦਾ ਠੂਠੇ ਨਾਲ ਕੁਨਾਲ ਵੱਜਦੇ - ਪੁੱਤ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ, ਰੱਬ ਨਾ ਫੱਤੀ ਨੂੰ ਮਾਰੇ - ਫੱਤੀ ਨਾ ਡਰੇ ਡਿਪਟੀ ਤੋਂ - ਧਰ ਧਰ ਕੇ ਭੁੱਲੋਂਗੇ - ਉਹਦੇ ਘਰੇ ਦੇਰ ਐ ਨ੍ਹੇਰ ਨੀ - ਉਹ ਦੇਖ ਲਈਂ ਜੇ ਨਾ ਯਬਕਦੇ ਫਿਰੇ, ਤਾਂ ਕਹੀਂ..! ਧੋਖੇ ਦਾ ਧਨ ਦੁੱਗਣਾਂ ਲੈ ਕੇ ਨਿਕਲਦੈ - ਪੁੱਤ ਪਾਪਾਂ ਬਾਝੋਂ ਹੋਵੇ ਨਾਹੀ ਮੋਇਆਂ ਸਾਥ ਨਾ ਜਾਈ - ਰੋ ਨਾ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ..! ਉਹ ਵੀ ਤੇਰੀ ਭਲਾਈ ਵਾਸਤੇ ਈ ਕਲਪਦੈ ਸ਼ੇਰਾ ! ਬੱਸ ਰੋਈਦਾ ਨੀ
