ਪ੍ਰੀਤੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਕੁਝ ਲਿਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਤੜਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ ਵਿਚ ਉਹ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਕਿਸੇ ਚਿਤਾ ਵਾਂਗ ਧੁਖ਼ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਧੜਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਡਿੱਗਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਸੀ। ਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਤ੍ਰੇਹ ਦੀ! ਉਹ ਇਕ ਥਾਂ ਟਿਕ ਕੇ ਨਾ ਬੈਠ ਸਕਦੀ। ਦਿਲ ਨੂੰ ਅੱਚਵੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਘਾਇਲ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਉਹ ਤੜਪ ਜਿਹੀ, ਸਹਿਕ ਜਿਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਦਗਦਾ ਚਿਹਰਾ ਕਿਸੇ ਦੀਵੇ ਵਾਂਗ ਬੁਝਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਸੰਤਾਪ ਨਾਲ ਉਹ ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ ਬਿਲਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੱਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਰਾਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਸਮਾਜ 'ਤੇ ਅਥਾਹ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਉਹ ਬੇਵੱਸ, ਮੁੱਠੀਆਂ ਮੀਟ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ। ਉਸ ਦਾ ਇਹ ਘਰ, ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਤੁਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ। ਮਨ ਕੋਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਦਿਲ ਹਾਂਮੀਂ ਨਾ ਭਰਦਾ। ਇਹ ਸਮਾਜ ਕਿਤਨਾ ਕਠੋਰ ਦਿਲ ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮ ਹੈ ? ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।

ਅੱਜ ਉਸ ਦੀ ਸਵੇਰ ਦੀ ਹੀ ਅੱਖ ਫ਼ਰਕੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਆਏ। ਅਚਾਨਕ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਬਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਅੰਦਰ ਬੈਠੀ ਪ੍ਰੀਤੀ 'ਤੇ ਪਈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਮਸਾਲ ਵਾਂਗ ਜਗੀ ਸੀ! ਕਿਸੇ ਤਾਰੇ ਵਾਂਗ ਚਮਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਰੂਪ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਨਾਲ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਦਿਨ ਹੋਰ ਚਿੱਟਾ-ਚਿੱਟਾ ਲੱਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਤਰਾਸ਼ਿਆ ਬੁੱਤ ਹੀ ਤਾਂ ਜਾਪੀ ਸੀ ! ਸੰਗਮਰਮਰ ਦੀ ਮੂਰਤ! ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਹੁਸਨ ਅਤੇ ਰੰਗ ਰੂਪ ਹੀ ਤਾਂ ਡੁੱਲ੍ਹਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੁੱਖ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਝਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਸਿਫ਼ਤ ਕੀਤੀ। ਆਪਣੇ ਦੁੱਧ 'ਤੇ ਮਾਣ ਹੋਇਆ। ਹੀਰਾ ਪਰਖ਼ਣ ਵਾਂਗ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਖਰੇ ਖੋਟ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ । ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਚੀਕ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਜਿਵੇਂ ਸੱਤ ਬਹਿਸ਼ਤਾਂ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੂਰ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਪਰੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਣ ਹੀ ਤਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।

ਪਰ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਝੰਬੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਬੇਖ਼ਬਰ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਹੀ ਗੁਆਚੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਹਿਜ਼ਰ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਹੰਢਾ ਰਹੀ ਸੀ।

-''ਬੀਬੀ ਜੀ - ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਏ ਸਰਦਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਆਏ ਐ!" ਇਕ ਨੌਕਰ ਨੇ ਖ਼ਬਰ ਕੀਤੀ।

-'ਹੈਂ--! ਕੀ ਕਿਹੈ--?" ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਏ ਸਰਦਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ--!" ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਹੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਝਟਕਾ ਲੱਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਕਿਸਾਈ ਨੇ ਹਲਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਬੱਕਰੇ ਦੀ ਗਰਦਨ 'ਤੇ ਛੁਰੀ ਦਾ ਰਗੜਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ! ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀਆਂ ਸਧਰਾਂ ਦੇ ਘੜ੍ਹੇ 'ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਪੱਥਰ ਕੱਢ ਮਾਰਿਆ ਸੀ। ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਆ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਬਾਪ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਤਾਂ