ਪਤਾ ਸੀ। ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਸਿਲ-ਪੱਥਰ ਹੀ ਤਾਂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਜਾਂ ਬੇਹੋਸ਼? ਡਰੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ? ਬੱਸ, ਇਕ ਵਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਪੱਥਰ ਬਣ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ ਸੀ। ਸੱਜੀ ਅੱਖ ਪੂਰੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਫ਼ਰਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਖ਼ੈਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੋਈ ਭਾਣਾਂ ਵਰਤਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਆ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਜੱਲਾਦ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਟੰਗਣ ਆਇਆ ਸੀ, ਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਰਾਵਣ ਕਿਸੇ ਸੀਤਾ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਆਇਆ ਸੀ।
-"ਬੀਬੀ ਜੀ, ਸਰਦਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਆਏ ਐ, ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਏ--! ਹੱਡ ਮਾਸ ਦਾ ਨੌਕਰ ਕਈ ਵਾਰ ਦੁਹਰਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਸੋਚ ਦੀ ਲੜੀ ਟੁੱਟੀ।
ਹਵੇਲੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਜਿਵੇ ਬਾਪ ਦਾ ਕਮਰਾ ਕੋਈ ਕਿਲ੍ਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਟ ਜਾਂ ਡਾਹਢਾ ਪਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ! ਪ੍ਰੀਤੀ ਹਫ਼ੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਜੋਰ ਨਾਲ ਧੜ੍ਹਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-"ਬਾਪੂ ਜੀ--!" ਉਹ ਬੋਲੀ ਨਹੀਂ, ਕਿਸੇ ਕੱਟੀਦੇ ਬੱਕਰੇ ਵਾਂਗ ਮਿਆਂਕੀ ਸੀ।
-"ਹਾਂ ਪੁੱਤਰ ਜੀ-- ?!
-"ਬੁੱਕਣਆਲੀਏ ਸਰਦਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਆਏ ਐ--!" ਉਸ ਦੀ ਜੁਬਾਨ ਥਿੜਕ ਰਹੀ ਸੀ।
-"ਹੈ! ਕੀ ਕਿਹੈ? ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ-- ? ਤੇ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਘਾਬਰੀ ਪਈ ਐਂ ਕਮਲੀਏ ? ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪਲੰਘ ਤੋਂ ਉਠ ਕੇ ਜੁੱਤੀ ਪਾਈ ਅਤੇ ਲੋਈ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਰਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ। ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਹਸਤੀ, ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਬੰਦਾ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਲੋਕ ਤਾਂਘਦੇ ਸਨ, ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਚੱਲ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ ਸੀ।
-"ਧੰਨਭਾਗ ਸਰਦਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ- ਧੰਨਭਾਗ ਸਾਡੇ--!'
-"ਆਓ - ਕਿਰਪਾ ਕਰੋ, ਅੰਦਰ ਆਓ--
ਸਾਰੇ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਪਰ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਭਾਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਖ਼ੁਸ਼ ਵੀ ਸੀ ਅਤੇ ਹੈਰਾਨ ਵੀ। ਕੁਝ ਆਖਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁੱਝ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ।
