-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ - ਅੱਜ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਬਲੀ ਬੰਦਾ ਮੱਥੇ ਲੱਗਿਆ? ਦਿਨ ਈ ਸੁਲੱਖਣਾਂ, ਭਾਗਾਂ ਆਲਾ ਚੜ੍ਹਿਐ - ਜਿਹੜੇ ਥੋਡੇ ਦਰਸ਼ਣ ਹੋ ਗਏ!'
-"ਸਾਡੇ ਲਈ ਤਾਂ ਓਦੂੰ ਵੀ ਭਾਗਾਂ ਆਲਾ ਚੜਿਐ ਜੀ !' ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸਾਂਭੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
-"ਅੱਜ ਕੀੜੀ ਦੇ ਘਰ ਨਰਾਇਣ ਕਿਵੇਂ--? ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਹੈਰਾਨ ਵੱਧ ਐਂ--!'
-"ਭਰਾ ਜੀ - ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਥੋਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਆਲ ਪਾਉਣ ਆਏ ਐਂ--।" ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਵਿਤੋਂ ਵੱਧ ਚਾਅ ਸੀ।
-"ਭੈਣ ਜੀ - ਬਾਤਾਂ ਨਾ ਪਾਓ- ਹੁਕਮ ਫ਼ੁਰਮਾਓ!" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਵੀ ਮਾਣ ਨਾਲ ਲਿਫ਼ਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਗਈ।
-"ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਿੰਨੀ ਜੋਕਰਾ ਹਾਂ - ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਆਂ!" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੋਚਿੱਤੀ ਤੋੜੀ।
-"ਬਲੌਰ ਸਿਆਂ - ਮੂੰਹ ਛੋਟੈ, ਤੇ ਵੀਰ ਮੇਰਿਆ ਗੱਲ ਵੱਡੀ ਐ!"
-"ਪਰ ਹੁਕਮ ਤਾਂ ਕਰੋ - !"
-"ਭਰਾ ਜੀ - ਸੌ ਹੱਥ ਰੱਸਾ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਗੰਢ - ਬਹੁਤੀਆਂ 'ਚ ਕੀ ਫ਼ਾਇਦਾ- ਅਸੀਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗਣ ਆਏ ਐਂ।' ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਗੱਲ ਨਿਖ਼ਾਰ ਧਰੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਬਰ ਦਾ ਬੰਨ੍ਹ ਟੁੱਟਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
-"------ !'' ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਅਵਾਕ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਸੋਚ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ ਸੀ।
-"ਬਲੌਰ ਸਿਆਂ - ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ - ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ਼ ਦਾ ਘਰੇ ਸਭ ਕੁਛ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ - ਬੱਸ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੀ ਮਾਂ ਪਿਉ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਐ - ਨਾਲੇ ਬੱਚੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਨੇ! ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ।
-"ਅੱਛਾ--- !" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਲਾਲੀ ਝਲਕ ਪਈ। ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਟਹਿਕ ਪਈ। ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪਾਸੇ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਚ ਫ਼ਸ ਚੱਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਪ੍ਰੀਤੀ ਮੇਂ ਕਿ ਨਾ ਮੰਨੇ ? ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਤੋਂ ਅੱਛੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣੂੰ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਕੁਛ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ? ਪਰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀ ਨਾਰੀ ਕਦੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
