ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਐ? ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ? ਸ਼ਾਇਦ ਸੰਗਦੀ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ? ਜਾਂ ਉਸ ਅੰਦਰ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਹੀ ਧੜਕਦਾ ਰਿਹਾ! ਹੈ ਕਮਲੀ। ਇਕਲੌਤੀ ਧੀ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਸਾਗਰਾਂ ਵਿਚ ਰੁੜ੍ਹਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-"ਇੱਤਰਾਂ ਭਾਅ ਮੁੜ ਸੋਚਣ ਕੀ ਡਿਹਾ ਏਂ ? ਇੱਤਰਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੁੜ ਨਿੱਤ ਨਿੱਤ ਆਉਂਦੇ ਈ ਭਾਊ ? ਉਤਰਾਂ ਮੁੜ ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਚਾੜ੍ਹ ਤੇ ਮੂੰਹ ਪਏ ਮਿੱਠਾ ਕਰਾਓ। ਬਹੁਤਾ ਸੋਚਣ ਨਾਲ ਮੁੜ ਦਿਮਾਗ ਸੂਤਰ ਨਹੀਂ ਜੇ ਰਹਿੰਦਾ ਭਾਅ!" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜੁੰਡੀ ਦਾ ਯਾਰ ਅੰਮਿ੍ਤਸਰੀਆ ਭਾਊ ਬੋਲਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਡੰਡੇ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ।
-"ਭੈਣ ਜੀ - ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਫੇਰ ਮੇਰੀ ਧੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਇਸ ਤੋਂ ਨਹੀਂ - ਮੈਂ ਹੀ ਇਸ ਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਇਸ ਦਾ ਬਾਪ ਚੰਗੀ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਐ ?" ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜੇ।
-"ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਦੀ ਘੜ੍ਹੀ ਦਾ !" ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅੰਦਰੋਂ ਡੁੱਲ੍ਹ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਦਿਲ ਖਿੜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
-"ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਸਮਝੀਏ ?"
-"ਹਾਂ ਜੀ - ਮੈਂ ਨਾਂਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦੈਂ? ਅੰਨ੍ਹਾਂ ਕੀ ਭਾਲੇ, ਦੋ ਅੱਖਾਂ? ਨਾਲੇ ਮੇਰੇ ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਏ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਨਾਲ ਹੱਥ ਜੁੜਦੇ ਐ - ਐਦੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੋਰ ਕਿਹੜੀ ਹੋਊ?"
-"ਮੁੜ ਭਾਅ ਕੋਈ ਪੱਕੀ ਤਰੀਕ ਵੀ ਪਏ ਬੰਨ੍ਹੋਂ - ਤੇ ਲੱਡੂ ਛੱਡੂ ਵੀ ਪਏ ਖੁਆਓ!" ਭਾਊ ਬੋਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਚ ਦੀ ਬੋਲਣ ਦਾ ਹਲਕ ਉਠਦਾ ਸੀ।
ਸਾਰੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਝਾਕੇ!
ਚਾਹ ਪੀਤੀ ਗਈ। ਛੱਬੀ ਤਾਰੀਖ਼ ਦੀ ਮੰਗਣੀ ਅਤੇ ਸਤਾਈ ਤਾਰੀਖ਼ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਤੈਅ ਕਰ ਲਈ ਗਈ। ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੰਡਾ ਦੇਖਣਾਂ ਅਤੇ ਪਸੰਦ ਕਰਨਾ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਮਿਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪੈਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹਵਾ ਵਿਚ ਉਡਾਈ ਫ਼ਿਰਦੀ ਸੀ।
ਬੁੱਕਣ ਆਲੀਆਂ ਦੀ ਜੀਪ ਤੁਰ ਗਈ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਮਸਾਂ ਹੀ ਸੁਖ ਦਾ ਸਾਹ ਆਇਆ ਸੀ। ਤੁਰੀ ਜੀਪ ਦੇ ਨਾਲ ਉਡੀ ਧੂੜ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਆਫ਼ਰੀ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
-"ਬਾਪੂ ਜੀ - ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਆਏ ਸੀ?" ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਉਤਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਸੁਆਲੀ ਜਿਹੇ ਬੱਦਲ ਛਾਏ ਹੋਏ ਸਨ।
