-"ਜਾਹ ਪਰ੍ਹੇ ਮਰ ਜਾਣੀ!" ਬਾਪੂ ਹੱਸਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੈਂ!

-"ਬਾਪੂ ਜੀ - ਕੁਛ ਦੱਸੋ ਵੀ?"

-"ਧੀਏ! ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਕਾਰਜ ਆਵੈ ਰਾਸ! ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ।

-"ਬਾਪੂ ਜੀ - ਸੱਚੋ ਸੱਚ ਦੱਸੋ - ਗੱਲ ਕੀ ਐ?"

ਬਾਪੂ ਨੇ ਪਿਆਰ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਹ ਘਬਰਾਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਦੇ ਕਣ ਸਨ।

-"ਦੇਖ ਧੀਏ! ਧੀਆਂ ਬਿਗਾਨਾ ਧਨ ਹੁੰਦੀਐਂ - ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਧੀਆਂ ਬਾਰੋਂ ਨਹੀਂ ਉਠਦੀਆਂ - ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਫ਼ਿਕਰ ਈ ਰਹਿੰਦੈ। ਪੁੱਤਰ, ਇਸ ਫ਼ਿਕਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਸਿੱਟ ਤਾਂ ਦਿੰਦਾ ਨੀ - ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਿੱਟ ਸਕਦੈ?''

ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਗੋਲ ਮੋਲ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ।

ਉਹ ਉਲਝਣ ਵਿਚ ਪਈ ਹੋਈ ਸੀ।

-"ਬਾਪੂ ਜੀ!"

-"ਹਾਂ ਪੁੱਤਰ - ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬੁੱਕਣ ਵਾਲੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲੜਕੇ ਨਾਲ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤੇ!" ਹੱਸਦਾ ਬਾਪੂ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 10

 

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੜ੍ਹੀ ਵਾਂਗ ਸੁੰਨ ਹੋਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ । ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ, ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਅਰਮਾਨਾਂ 'ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਡਿੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਧਾਰ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਚੱਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ "ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਚੱਲੇ ਬਾਬਲਾ ਲੈ ਚੱਲੇ" ਦਾ ਕੀਰਨਾਂ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਕੰਨ 'ਟੀਂਅ-ਟੀਂਅ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ 'ਝਰਨ-ਝਰਨ ਕਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਝਮਕਦੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਮਗਰਮੱਛ ਦੇ ਮੂੰਹ ਆ ਚੱਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗਲਾ ਦਬਾ ਕੇ ਰੋਕ ਲਈ ਸੀ।