-"ਬੀਬੀ ਜੀ - ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ?"

-"ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਕੁਛ ਖਰੀਦਣ ਚੱਲੀ ਹਾਂ!"

-"ਪਰ ਤੁਸੀਂ 'ਕੱਲੇ-!"

-"ਕਿਉਂ? ਕਾਲਜ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਂ 'ਕੱਲੀ ਈ ਜਾਂਦੀ ਆਂ!"

ਨੌਕਰ ਚੁੱਪ ਧਾਰ ਗਿਆ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਜੀਪ ਤੁਰ ਗਈ।

ਨੌਕਰ ਅਜੀਬ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿ ਗਿਆ।

ਜੀਪ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਭੱਜੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਫ਼ਸਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰੀਤੀ 'ਤੇ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਓਪਰੀ ਓਪਰੀ ਜਿਹੀ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੇਸੁੱਧ ਸੀ ਜਾਂ ਮਜਬੂਰ ? ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ, ਉਸ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਸੱਚਾਈ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੀ ਉਹ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਸਾਥਣ ਬਣ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਜਾਵੇਗੀ? ਕੀ ਇਹ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਹੋ ਸਕੇਗਾ? ਹੋ ਸਕੇਗਾ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰੀਤੀਏ, ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ! ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਦਾ ਇਲਾਜ, ਇਸ ਦਾ ਹੱਲ ਕੀ ਕਰੇ ? ਕੀ ਸੋਚੇ ? ਕਿਸ ਦੀ ਰਾਇ ਲਵੇ? ਕਿਸ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਦੁਹਾਈ ਦੇਵੇ? ਕਿਸ ਸਾਹਮਣੇ ਪਿੱਟੇ ? ਕੋਈ ਨਾ ਡਿੱਠਾ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਥੱਕੀ - ਕੌਣ ਵਿਛੜੇ ਯਾਰ ਮਿਲਾਂਵਦਾ ਈ। ਕਿਸ ਨੂੰ ਆਖੇ ਕਿ ਇਕ ਰਾਵਣ ਸੀਤਾ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਲਿਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਨਹੀਂ, ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਨਹੀਂ, ਇਕ ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਬਣ ਕੇ ! ਚਾਲ ਖੇਡ ਕੇ! ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਮੰਨੇਗਾ ਕੌਣ? ਕੋਈ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ! ਲੋਕ ਤਾਂ ਇਹ ਸੋਚਣਗੇ ਕਿ 'ਰਾਜਾ ਘਰ' ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਕੁੜੀ ਕਮਲ਼ੀ ਐ! ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਸਲੀਅਤ ਸਮਝਣ ਦਾ ਯਤਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ! ਜਦ ਉਸ ਦਾ ਸਕਾ ਬਾਪ ਸੋਚਣ ਜਾਂ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਤਾਂ ਹੋਰ ਕਰ ਵੀ ਕੌਣ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਬਾਪ ਅੱਗੇ ਕੂਕਾਂ ਮਾਰਨ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੇ ਮੇਰਿਆ ਧਰਮੀ ਬਾਬਲਾ! ਮੈਨੂੰ ਕਸਾਈ ਵੱਸ ਨਾ ਪਾ!! ਤੇਰੀ ਧੀ ਉਸ ਘਰ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਪੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਸਹਿਕ ਸਹਿਕ ਕੇ ਮਰ ਜਾਵੇਗੀ! ਪਰ ਬਾਪ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਭਲਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ! "ਧੀਏ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਰਾਜੇ ਘਰ ਤੋਰਾਂਗਾ!" ਅਕਸਰ ਬਾਪੂ ਆਖਦਾ ਹੁੰਦਾ।

-"ਰਾਜੇ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਸਿਰ ਮੁੰਨਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਆਖਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ!" ਉਹ ਹੱਸ ਕੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੀ।

ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਸੋਚ ਉਸ ਵੇਲੇ ਟੁੱਟੀ, ਜਦੋਂ ਇਕ ਕਾਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਸਾਹਮਣਿਓਂ ਹਾਰਨ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਵਧਾਨ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਜੀਪ ਸੜਕ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੇ ਕੋਈ ਟਰੱਕ