ਜਾਂ ਬੱਸ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੀ ਟੱਕਰ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਜੀਪ ਦਾ ਡੱਕਾ ਨਹੀਂ ਬਚਣਾਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ! ਫਿਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਜਿਉਣਾਂ ਵੀ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਸੀ? ਆਪਣੇ ਲਈ ? ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਲਈ ? ਜਾਂ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਖ਼ਸਮ ਦਰਸ਼ਣ ਲਈ ?
ਜੀਪ ਨੇ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਫ਼ਰ ਹੜੱਪ ਕਰ ਲਿਆ।
ਜੀਪ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਈ।
ਸਿਰਫ਼ ਬੱਗਾ ਅਤੇ ਮਾਂ ਹੀ ਘਰ ਸਨ। ਬੱਗੇ ਨੇ ਫੁੱਲਝੜੀ ਵਰਗੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿੱਬੜੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਜਾਭਾਂ ਪੂੰਝੀਆਂ! ਨਾਸਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਖਚਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਜੀਭ ਫੇਰੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ 'ਨਲੀ ਦਾ ਸੜਾਕਾ ਉਪਰ ਨੂੰ ਖਿੱਚਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿੱਲੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸਬੰਧ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
-"ਆਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਐ ਬੇਬੇ?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਗਿੱਚੀ ਖੁਰਚ ਕੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਵੇ ਇਹ ਕੌਣ ਐਂ ਪੁੱਤ ?' ਮਾਂ ਨੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਦੀ ਛਾਂ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣਾਂ ਚਾਹਿਆ।
-"ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਮਲਾਇਆ ਆਲਿਆਂ ਦੀ ਭੰਬੂਕੀ ਐ!"
ਮਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਠਾਕੀ ਗਈ। ਸਿਰ ਵਿਚ ਸੋ ਘੜਾ ਪਾਣੀ ਦਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਮਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮਤ ਆ ਗਈ ਸੀ।
-"ਆਓ ਜੀ - ਸਾਸਰੀਕਾਲ !' ਲਾਚੜਿਆ ਬੱਗਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੋਲ ਪਿਆ।
-"ਬਿੱਲਾ ਘਰੇ ਨੀ ਬੱਗਿਆ ?" ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ 'ਸਾਸਰੀਕਾਲ ਵੱਲੋਂ ਬੇਧਿਆਨੀ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਬੱਗੇ ਦਾ ਖਿੜਿਆ ਮਨ ਵੱਟ ਖਾ ਗਿਆ, "ਸਾਸਰੀਕਾਲ ਤਾਂ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ!" ਪਰ ਉਸ ਨੇ "ਨਹੀਂ" ਦਾ ਉਤਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।
-"ਕਿੱਥੇ ਗਿਐ ?"
ਉਹ ਆਖਣ ਤਾਂ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਉਸ ਦਾ ਸੰਤਰੀ ਐਂ ? ਪਰ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਗੁਲਾਬੀ ਮੂੰਹ ਦੇਖ ਕੇ ਆਖ ਨਾ ਸਕਿਆ ਅਤੇ "ਪਤਾ ਨੀ'' ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ।
-"ਬੀਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਨ੍ਹੀ ਪਤਾ?"
-"ਕਿੱਥੇ ਧੀਏ! ਕਿਹੜਾ ਦੱਸ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ?"
