-"ਕੋਈ ਜਰੂਰੀ ਕੰਮ ਸੀ ਜੀ ?" ਬੱਗੇ ਨੇ ਡਿੱਗਦੀ 'ਲਾਲ' ਬੋਚ ਲਈ!

-"ਹਾਂ, ਜਰੂਰੀ ਈ ਸੀ।"

-"ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਓ!"

-"ਨਹੀਂ - ਉਸੇ ਤੱਕ ਈ ਕੰਮ ਸੀ।'

-"ਕਿਉਂ - ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਐਂ? ਮੇਰੇ ਛਪਾਕੀ ਨਿਕਲੀ ਵੀ ਐ?"

-"ਕਰਜਾ ਚੁੱਪ!" ਮਾਂ ਨੇ ਝਿੜਕਿਆ।

-"ਮੁੜੂ ਕਦੋਂ ਕੁ ?"

-"ਪਤਾ ਨ੍ਹੀ - ਰੱਬ ਜਾਣੇ ।" ਪਰ ਬੱਗੇ ਦਾ ਮਨ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਉਸ ਦਾ ਰੋਜ਼- ਨਾਮਚਾ ਤਿਆਰ ਕਰਦੈਂ।

-"ਬੀਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਊ ?"

-"ਧੀਏ ਖਾਉ-ਪੀਏ ਜੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦੈ!"

-"ਕੋਈ ਖਾਸ ਕੰਮ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਓ ਜੀ!" ਬੱਗਾ ਫਿਰ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਿਆ।

-"ਨਹੀਂ - ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣ ਆਲਾ ਨੀ!"

-"ਮਾੜਾ ਜਿਆ ਐਧਰ ਨੂੰ ਆਵਾਂ ?" ਬੱਗੇ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਫਿਰ 'ਲਾਲ' ਟਪਕੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਮੱਲਕ ਦੇਣੇ ਬੋਚ ਲਈ!

-"ਕੁੱਤਿਆ - ਹੱਟਦਾ ਨ੍ਹੀ ਭੌਂਕਣੋ ?" ਮਾਂ ਫਿਰ ਕਲਪੀ।

ਬੱਗੇ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾਂ ਹੀ ਬਿਹਤਰ ਸੀ!

-"ਜਦੋਂ ਆਇਆ - ਉਸ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਸੁਨੇਹਾਂ ਦੇ ਦੇਵੀਂ ਬਈ ਪ੍ਰੀਤੀ ਆਈ ਸੀ!"

ਪ੍ਰੀਤੀ ਜੀਪ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਈ।

-"ਆਖਦੂੰਗਾ ਜੀ!" ਬੱਗੇ ਦਾ ਦਿਲ ਜੀਪ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ 'ਝੂਟਾ' ਲੈਣ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅੰਨ੍ਹੇ ਦੀ ਰੀਝ ਗੁਲੇਲ 'ਤੇ ਵਾਲੀ ਕਹਾਵਤ ਵਾਂਗ, ਰੀਝ ਵਿਚੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ!