ਜੀਪ ਤੁਰ ਗਈ।
ਬੱਗੇ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਆਤਮਾਂ ਤੁਰ ਗਈ।
-"ਮੈਖਿਆ ਮਹਾਤੜਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਛੈਂਕਲ ਨ੍ਹੀ ਚਲਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ - ਐਥੇ ਸਹੁਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜੀਪਾਂ ਦਬੱਲੀ ਫਿਰਦੀਆਂ।" ਮਾੜੇ ਅਮਲੀ ਨੇ ਰਣਜੀਤ ਪਾੜ੍ਹੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ।
-"ਅਮਲੀਆ - ਸਦੀ ਤਾਂ ਦੇਖ ਉਤੋਂ ਕਿਹੜੀ ਐ? ਇੱਕੀਵੀਂ ਸਦੀ ਐ, ਇੱਕੀਵੀਂ।" ਪਾੜ੍ਹੇ ਨੇ ਆਖਿਆ।
-'ਸਦੀ ਚਾਹੇ ਪਾੜ੍ਹਿਆ ਪੈਤੀਮੀ ਆਜੇ ਪਰ ਮਹਾਤੜਾਂ ਨੇ ਖੁੱਡੇ ਦੇ ਕੁੱਕੜ ਈ ਰਹਿਣੇ। ਸਾਡੀ ਤਾਂ ਓਸ ਗੱਲ ਦੇ ਆਖਣ ਮਾਂਗੂ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੀਸੀ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਨ੍ਹੀ ਜਾਣੀ।" ਚਿਲਮ 'ਚੋਂ ਸੂਟੇ ਮਾਰਦਾ ਅਮਲੀ ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਗਿਆ।
ਮਾਂ ਮੜ੍ਹੀ ਵਾਂਗ ਚੁੱਪ ਕਰੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਝੁਰੜੀਆਂ ਵਿਚ ਫ਼ਿਕਰ ਝਲਕਦਾ ਸੀ। ਅੰਦਰੋਂ ਜਾਨ ਕੰਬੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੌਂਧੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਕੁਝ ਸੁੱਝ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਵਰਜਿਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਇਹ ਘਰੇ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਈ ਅਖੀਰ ਦੁਨੀਆਂ ਕਸੂਰ ਸਿੱਧਾ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਕੱਢਦੀ ਐ। ਮਰਦ ਕਦੇ ਸੱਚੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਰੇ ਬੇਕਸੂਰ, ਧੀ ਧਿਆਣੀ ਆਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਸਾਹਿਬਾਂ ਨੇ ਮਿਰਜ਼ਾ ਖ਼ੁਦ 'ਕਰਮੂੰ ਬਾਹਮਣ ਭੇਜ ਕੇ ਸੱਦਿਆ। ਜਦੋਂ ਘੈਂਟ ਬੰਦਾ ਅਗਲੀ ਦੇ ਕਹੇ ਬੱਕੀ 'ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਲੋਕ ਅੱਜ ਵੀ, "ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ!" ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਅਸਲ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਮਿਰਜ਼ਾ ਵੱਢਿਆ ਗਿਆ ਜੰਡ ਥੱਲੇ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕੱਦੂਆਂ ਵਿਚ ਡੰਡੇ ਅੜਾ ਲਏ!
ਮਾਂ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖੀ ਬੈਠੀ ਸੀ।
ਬੱਗਾ ਅਜੇ ਵੀ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਖੜ੍ਹਾ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਤੁਰ ਚੁੱਕੀ ਜੀਪ ਦਾ ਧੂੰਆਂ ਸੁੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਟਾਇਰਾਂ ਦੀਆਂ ਲੀਹਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਬਿੱਲੇ ਬਾਰੇ ਖ਼ਾਸ, ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹੀ ਉਤਰਾਅ ਚੜਾਅ ਆ ਰਹੇ ਸਨ । ਖਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਚੁੱਪ ਯੁੱਧ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਕੋਤਕੀ ਪੱਠਾ ਐ, ਇਸ ਖ਼ਰਬੂਜੇ ਵਰਗੀ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਲੁੱਟਦਾ ਹੋਊ? ਅਖਰੋਟ ਦੀ ਗਿਰੀ ਐ - ਲੱਡੂ ਦੀ ਭੋਰ ਐ - ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਈ ਭੁਰਦੀ ਹੋਊ! ਨਹੀਂ ਮਿੱਤਰਾ, ਪਹਿਲੇ ਤੋੜ ਦੀ ਬੋਤਲ ਐ- ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਉਤਰ ਜਾਂਦੀ ਹੋਊ!
ਬੱਗੇ ਦੀ ਸੋਚ ਉਦੋਂ ਟੁੱਟੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ 'ਲਾਲ' ਲਮਕ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਦੇ ਪੰਜੇ 'ਤੇ ਜਾ ਡਿੱਗੀ!
