ਕਿਸ਼ਤ 11
ਅੱਜ ਠੰਢ ਕੁਝ ਘੱਟ ਸੀ।
ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਧੋਤੇ ਪੱਤੇ ਮਸਤੀ ਮਾਰੇ ਖੜਕ ਰਹੇ ਸਨ।
ਮੱਠੀ ਮੱਠੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਅਜੀਬ ਧੁਨ ਅਲਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰੀਤੀ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦੀ ਭਿਣਕ ਪਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਭੂਚਾਲ ਆ ਗਿਆ। ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ ਕਟਾਰ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਧਰਤੀ ਪਾਟ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਗਰਕ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਬੈਠਾ ਬੈਠਾ ਤ੍ਰਭਕ ਕੇ ਉਠਿਆ।
-"ਬਾਈ ਜੀ!" ਬਿੱਲਾ ਸੀਤੋ ਨੂੰ 'ਬਾਈ ਜੀ ਆਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।
- ਆ ਬੈਠ!"
-"ਇਕ ਦਿਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਚਾਹੀਦੀ ਐ!"
-"ਕਿਉਂ?" ਸੀਤੋ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।
-'ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਕਰਨੈਂ ਬਥੇਰੇ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਘਰੋਂ ਸਨਿਆਸ ਲਏ ਨੂੰ!"
-'ਉਕਾ ਈ ਝੂਠ!" ਸੀਤੋ ਸੱਤਾਂ ਪੱਤਣਾਂ ਦਾ ਤਾਰੂ ਸੀ। ਅੱਖ ਪਹਿਚਾਣਦਾ ਸੀ।
-"ਸਿੱਧੀ ਵੱਢ ਸਿੱਧੀ - ਮਿੱਤਰਾ ਦੂਰ ਦਿਆ!" ਸੀਤੇ ਹੱਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-'ਦਾਈਆਂ ਕੋਲੋਂ ਢਿੱਡ ਕੀਹਨੇ ਲਕੋਏ ਦੇ ਸਾਹਬ ਬਹਾਦਰ? ਪਰ ਗੱਲ ਵੱਡੀ ਐ ਤੇ ਮੂੰਹ ਛੋਟੇ ! ' ਬਿੱਲਾ ਜਰਕ ਗਿਆ।
-"ਫੇਰ ਮੂੰਹ ਵੱਡਾ ਕਰਨਾ ਪਊ - ਸੈਂਚਾ ਮੰਗਵਾਵਾਂ ?'
ਦੋਨੋਂ ਹੱਸ ਪਏ।
-"ਬੋਲ ਤਾਂ ਸਹੀ!'
