-"ਬਾਈ ਜੀ - ਗਿੱਦੜ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦਾ ਚੱਕਿਆ ਚਕਾਇਆ ਬੋਤੇ 'ਤੇ - ਤੇ ਬੋਤਾ ਉਠ ਕੇ ਹੋ ਗਿਆ ਖੜ੍ਹਾ - ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸ਼ਰੀਕ ਉਂਗਲਾਂ ਲਾਈ ਜਾਣ- ਅਖੇ ਬਾਹਲੀਆਂ ਪਾਡੀਆਂ ਜੀਆਂ ਮਾਰਦਾ ਸੀ - ਮਾਰ ਹੁਣ ਸ਼ਿਕਾਰ। ਗਿੱਦੜ ਬੋਤੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ਦੀ ਟੀਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਕਹਿੰਦਾ, ਸ਼ਿਕਾਰ ਸੁਆਹ ਮਾਰਾਂ ? ਸਾਲਾ ਪੈਰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਥੱਲੇ ਲੱਗਣ ਨੀ ਦਿੰਦਾ!"
ਫਿਰ ਹਾਸੜ ਮੱਚ ਗਈ।
-"ਬੁਝਾਰਤਾਂ ਜੀਆਂ ਨਾ ਪਾ! ਸਿੱਧੀ ਕਰ ਗੱਲ, ਸਿੱਧੀ।" ਸੀਤੋ ਸੌ ਹੱਥ ਰੱਸੇ ਦੇ ਸਿਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋ ਕੇ ਸਾਰੀ 'ਹੀਰ ਸੁਣਾਈ ਤਾਂ ਸੀਤੋ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਮਸਲਾ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬਣਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
-"ਇਕ ਗੱਲ ਆਖਾਂ ?" ਸੀਤੋ ਬੋਲਿਆ ।
-"ਬੋਲ ਬਾਈ!"
-"ਨਾ ਰਹੇ ਬਾਂਸ ਤੇ ਨਾ ਵੱਜੇ ਬਾਂਸਰੀ - ਨੱਢੀ ਨੂੰ ਊਂਈਂ ਟਰੱਕ 'ਤੇ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਲੱਦ ਲਿਆਉਨੇ ਐਂ - ਬੋਕੀ ਬਿਨਾਂ ਨਲਕਾ ਆਪੇ ਡੱਕ ਡੱਕ ਵੱਜੀ ਜਾਊ - ਕੀ ਖਿਆਲ ਐ?" ਸੀਤੋ ਨੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਆਖੀ।
-"ਨਹੀਂ ਬਾਈ ਜੀ - ਉਹ ਕਿਤੇ ਲੱਦ ਕੇ ਲਿਆਉਣ ਆਲੀ ਚੀਜ ਐ ? ਉਹ ਤਾਂ ਬਾਈ ਚੁਬਾਰੇ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇ - ਸਹੁਰੀ ਦਾ ਮਾਰ ਫੜਕੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ 'ਚ ਚਾਨਣ ਹੁੰਦੈ - ਇਹ ਤਾਂ ਬਾਈ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਰਸਤੇ ਐ - ਸਿੱਧੇ ਸੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਐ - ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸਹੁਰੀ ਉਂਈਂ ਹੱਡਾਂ 'ਚ ਰਚੀ ਪਈ ਐ - ਬਾਈ ਰਾਂਝੇ ਵਾਂਗੂੰ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲ ਮੱਝਾਂ ਚਾਹੇ ਚਾਰ ਲਵਾਂ - ਪਰ ਮਿਰਜੇ ਵਾਂਗੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਬੱਕੀ 'ਤੇ ਨੀ ਬਿਠਾ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦਾ !" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਕੰਗਣੀਂ ਤੱਕ ਗਿਲਾਸ ਭਰਕੇ ਅੰਦਰ ਮਾਰਿਆ।
ਸੀਤੋ ਉਸ ਦੀ ਰਗ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ।
-"ਮਿਰਜੇ ਦਾ ਕੀ ਐ? ਉਹ ਤਾਂ ਸਾਲਾ ਗੁੰਡਾ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਲੀ ਨੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਬੱਕੀ 'ਤੇ ਲੱਦ ਲਿਆਇਆ - ਫੇਰ ਜੰਡ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਕੁੱਤੀ ਨਾਲ ਮਸਕਾ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ - ਬਾਕੀ ਥੋਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਐ ਬਈ ਤੀਮੀਆਂ ਤਾਂ ਫ਼ੱਕਾ ਨ੍ਹੀ ਛੱਡਦੀਆਂ ਵਿਚ ਬੰਦੇ ਦੇ - ਫੇਰ ਤੜਕਿਓਂ ਉਠਿਆ ਸਾਲ਼ੇ ਤੋਂ ਸੁਆਹ ਜਾਣਾ ਸੀ? ਹੱਡ ਈ ਨ੍ਹੀ ਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ - ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਝਟਕਾਅ ਕੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਮਾਰਿਆ!" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਇਕ ਪੈਗ ਹੋਰ ਸੂਤ ਧਰਿਆ। ਦਾਰੂ ਦੀ ਬੋਤਲ ਉਸ ਅੱਗੇ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਬਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
