ਸੀਤੋ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਬਾਈ ਸੋਚਣ ਆਲ਼ੀ ਗੱਲ ਐ - ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ, ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਉਹਨੂੰ ਪਤੰਦਰਨੀ ਨੂੰ ਕੱਢ ਈ - ਲਿਆਇਐਂ - ਦੋ ਚਾਰ ਘੰਟਿਆਂ ਨਾਲ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਨਿਕਲਦੀ ਸੀ? ਕਿਸੇ ਤਣ ਪੱਤਣ ਤਾਂ ਲੱਗ - ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ ਮਰ ਲੈਂਦਾ ਜਿਹੜਾ ਮਰਨਾਂ ਸੀ! ਬਈ ਕੁੱਤੀਏ ਜਾਤੇ - ਜੰਡ ਥੱਲੇ ਕਿਹੜਾ ਤੇਰੀ ਸਪੈਸ਼ਲ ਬਟਾਲੀਅਨ ਲਾਈ ਵੀ ਐ - ਜਿਹੜੀ ਅਗਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਭੰਵਾ ਕੇ ਮੋੜਦੂਗੀ? ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਕੱਢ ਕੇ ਲਿਆਇਐਂ - ਅਗਲੇ ਵੀ ਮਾਣਸ-ਬੂ ਮਾਣਸ-ਬੂ ਕਰਦੇ ਹੇਲੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਫ਼ਿਰਦੇ ਹੋਣਗੇ !"

ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਸੀਤੋ ਖਿੜ ਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ। -"ਹੁਣ ਤੂੰ ਬਾਹਲੀ ਨਾ ਪੀਅ - ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਬੱਕੀ 'ਤੇ!"

-"ਨਹੀਂ ਬਾਈ - ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਕਿਹੈ ਬਈ ਮੈਂ ਬੱਕੀ 'ਤੇ ਨ੍ਹੀ ਜਾਣਾ - ਬੱਕੀ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਹਰਖ਼ ਚੜ੍ਹਦੈ - ਅਖੇ ਮੇਰੀ ਬੱਕੀ ਤੋਂ ਡਰਨ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੇ ਜੱਟ ਤੋਂ ਡਰੇ ਖ਼ੁਦਾ - ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ ਲੈ ਕੇ ਲੰਡੀ ਜੀ ਖੱਚਰ - ਉਸੇ 'ਤੇ ਈ ਆਕੜਿਆ ਫ਼ਿਰਦੈਂ - ਬਈ ਇਹ ਬੱਕੀ ਐ ਕਿ ਯੂ ਐਨ ਓ ਦਾ ਟੈਂਕ ਐ? ਅਖੇ ਮੈਥੋਂ ਡਰੇ ਖ਼ੁਦਾ - ਜਦੋਂ ਅਗਲੇ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੇ ਸੀ ਬੋਕ - ਉਦੋਂ ਤੇਰਾ ਰੰਘੜਊ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ ਸੀ? ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਬਾਈ ਜੀ ਬਈ ਕਦੇ ਖ਼ੁਦਾ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਡਰਿਐ ?" ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਗਿਲਾਸ ਹੋਰ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟ ਲਿਆ।

-"ਉਏ ਸਾਰੀ ਮਗਜਮਾਰੀ ਐ ਖ਼ਸਮਾਂ! ਇਹ ਤਾਂ ਗਵੱਈਆਂ ਦੇ ਕਿਆਫ਼ੇ ਐ- ਦੁਨੀਆਂ ਨੇ ਘਾਣੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਵੀਐਂ - ਤੂੰ ਹੁਣ ਬਾਹਲੀ ਨਾ ਪੀਅ - ਮਾਸ਼ੂਕ ਦੇ ਮੱਥੇ ਵੀ ਲੱਗਣੈ - ਹੋਰ ਨਾ ਹਲਵਾਈ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਮਾਂਗੂੰ ਡੰਡੇ ਈ ਪੈਂਦੇ ਆਉਣ।" ਸੀਤੋ ਮਜ਼ਾਕੀ ਮੂੜ੍ਹ ਵਿਚ ਸੀ।

-"ਨਾ ਬਾਈ - ਆਪਣੀ ਮਾਸ਼ੂਕ ਕਾਹਨੂੰ ਐਹੋ ਜੀ ਐ- ਕਹਿੰਦੇ ਐ ਮਨਸੂਰ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪੱਥਰ ਮਾਰੇ ਪਰ ਉਸ ਨੇ 'ਸੀ' ਨਾ ਭਰੀ - ਜਦੋਂ ਮਾੜੀ ਮਾਸ਼ੂਕ ਸ਼ਿਬਲੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਰਵਾਇਤ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਫ਼ੁੱਲ ਮਾਰਿਆ - ਤਾਂ ਬਲੀ ਆਸ਼ਕ ਕੁਰਲਾ ਉਠਿਆ - ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਪੱਥਰਾਂ ਨੇ ਓਨਾ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਨ੍ਹੀ ਕੀਤਾ ਸ਼ਿਬਲੀਏ - ਜਿੰਨਾਂ ਤੇਰੇ ਫੁੱਲ ਨੇ ਕੀਤੈ - ਉਹ ਇਉਂ ਨੀ ਬਈ ਫ਼ੁੱਲ ਨੇ ਉਹਦੀ ਪੁੜਪੜੀ 'ਚ ਚਿੱਬ ਪਾਅਤਾ ਹੋਊ - ਉਹਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਫ਼ੱਟੜ ਹੋ ਗਈ ਸੀ - ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮਾਸ਼ੂਕ ਤੋਂ ਐਨੀ ਉਮੀਦ ਨ੍ਹੀ ਸੀ - ਬਈ ਇਹ ਵੀ ਦੁਨਿਆਵੀ ਹੁਕਮ ਮੰਨਦੀ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਵਾਰ ਕਰੂਗੀ!"

-"ਵਾਹ! ਅਸ਼ਕੇ ਜੁਆਨ ਦੇ!"

-"ਬਾਈ ਮੈਂ ਜੀਪ ਲੈ ਜਾਂ ?"