-'ਮਾਸ਼ੂਕ ਕੋਲੇ ਜਾਣੈਂ - ਜਹਾਜ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਦੇਵਾਂ?'
ਦੋਨੋਂ ਹੱਸ ਪਏ।
-"ਪਰ ਕੱਲ੍ਹ ਆ ਜਾਈਂ !'
-"ਪੱਕਾ ਬਾਈ!"
ਬਿੱਲਾ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਬਿੱਲਾ ਸੀਤੋ ਦੀ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਬਣ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਲਈ ਸੀਤੋ ਹਰ ਵਕਤ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਣਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਹਰ ਵਕਤ ਉਸ ਦੀ ਲੋੜ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਕੰਮ ਸਿਰੇ ਲਾਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਰ ਸਕਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਗੁਣ ਅਤੇ ਮਾਣ ਸਿਰਫ਼ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਹੀ ਆਇਆ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਇਮਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਨਿੱਡਰ ਜਾਨ ਹੂਲਣ ਵਾਲ਼ਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ 'ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਭਰੋਸਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀਤੋ 'ਤੇ ਦਿਲੋਂ ਪੂਰਾ ਮਾਣ ਸੀ । ਸੀਤੋ ਬਿੱਲੇ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਵਾਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਭਰੋਸੇਯੋਗ, ਨਿੱਡਰ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਆਦਮੀ 'ਤੇ ਲਹੂ ਡੋਲ੍ਹਦਾ ਸੀ।
ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਜੀਪ ਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕੀ।
ਆਸ਼ਕ ਮਰਦ ਦਲੇਰ ਨੂੰ ਸਿਵਾ ਉਡੀਕੇ ਗੋਰ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਡਰ ਡੁੱਕਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਇਕ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਿੱਕ 'ਤੇ ਔਸੀਆਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਸੰਤਾਪ, ਵਿਛੋੜੇ ਨਾਲ ਕੁਰਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੂਹ ਦੋ ਪੁੜਾਂ ਵਿਚ ਪਿਸ ਰਹੀ ਸੀ।
-"ਬੀਬੀ ਜੀ - ਥੋਨੂੰ ਕੋਈ ਬਿੱਲੇ ਨਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਮਿਲਣ ਆਇਐ!" ਨੌਕਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
-"ਕਿੱਥੇ ਐ?" ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਘੰਟੀਆਂ ਖੜਕ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਦਿਲ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ 'ਧੱਕ' ਕੀਤਾ ਸੀ।
-"ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੇ!"
-"ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਿੱਥੇ ਐ?"
-"ਉਹ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਸੁਨਿਆਰੇ ਦੇ ਗਏ ਐ।"
-"ਕਦੋਂ ਕੁ ਦੇ ?"
