-"ਘੰਟਾ ਕੁ ਹੋਇਐ।"

-ਕਦੋਂ ਕੁ ਮੁੜਨਗੇ "

- ਕਹਿ ਕੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਗਏ ਐ।

-ਚੰਗਾ ਤੂੰ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਭੇਜ!"

-"ਆ ਜਾਹ ਬਾਈ ਸਿਆ- ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਹ - ਲੰਘ ਆ। ਨੌਕਰ ਨੇ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਆਫ਼ਤ ਦਾ ਡਰ ਸੀ। ਉਹ ਧੁੱਸ ਦੇ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 12

 

ਅੱਜ ਛੱਬੀ ਤਾਰੀਖ਼ ਸੀ।

ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਮੰਗਣੀ ਸੀ । ਕੁੜਮਾਈ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕੋਠੀ ਅੰਦਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਆਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਸਰਦਾਰ ਕੁੰਢਾ ਸਿੰਘ ਜਿਹੇ ਮਹਿਮਾਨ ਵੀ ਉਚੇਚ ਨਾਲ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਈਆਂ ਸੁੱਚੇ ਤਿੱਲੇ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ 'ਚੀਕੂ-ਚੀਕੂ ਦਾ ਅਲਾਪ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਖੁੱਸਿਆ ਦੀਆਂ ਨੋਕਾਂ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ। ਦਰਸ਼ਣ ਕਿਸੇ ਜਿੱਤੇ ਹੋਏ ਖਿਡਾਰੀ ਵਾਂਗ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਮਿੱਟੀ ਕੱਢਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਹ ਫੈਲਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ।

ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਗਹਿਮਾ ਗਹਿਮੀਂ ਸੀ। ਕੋਈ ਚਾਅ ਸੀ, ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਸ਼ਗਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੰਗਣੇ ਤੇ ਹੀ ਲੈਣ ਦੇਣ ਦੀ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ ਸੀ। ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਛ ਦੇਣਾ ਸੀ? ਦੂਰ ਨੇੜੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮੂੰਹ ਜੋੜ ਜੋੜ ਗੱਲਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।

ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਅੱਡੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਕੋਠੀ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਕੁੜੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਦੇ ਗਿੱਧੇ ਦੀਆਂ ਧਮਾਲਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਕੋਠੀ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਲਲਕਾਰੇ ਅਤੇ ਬੱਕਰੇ ਬੋਲਦੇ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਸ਼ਰਾਬ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਬੀਲ ਵਾਂਗ ਵਰਤਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੁਰਗੇ,