ਦਰਸ਼ਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਵਾਲਾ ਪਲੰਘ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਨੌਕਰਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਖ਼ੁਦ ਸਜਾਇਆ। ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਿਛਾਏ ਗਏ। ਕਮਰਾ ਮਹਿਕਾਂ ਛੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਲਪਟਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਵਿਛੇ ਫੁੱਲ ਪਲੰਘ ਨੂੰ ਦੁੱਗਣਾਂ ਸੁਹੱਪਣ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਘੋਰ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਪਰ ਦਿਲ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਣ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਕੱਚੀਆਂ ਤਰੇਲੀਆਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲਾਟ ਵਾਂਗ ਡੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਨ ਥਾਲੀ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਗੋਤੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਉਸ ਵਕਤ ਹੌਸਲਾ ਫੜਦਾ, ਜਦ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਕਹੇ ਲਫ਼ਜ਼, "ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਨਾਲ ਹੀ ਇਤਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭਲਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ।!" ਉਸ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦੇ! ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਹਾਂਮੀ ਭਰ ਜਾਂਦਾ । ਹੌਂਸਲਾ ਬੁਲੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦਾ! ਜਦ ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਦਾ ਮਨ ਡਿੱਕਡੋਲੇ ਖਾਣ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਮਾਰਦੀ। ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰਤੱਖ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਇਕ ਠੰਢਾ ਹਾਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਡੁੱਬਦੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਲੈਂਦੀ ਅਤੇ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਸਮਾਜ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਿੱਲਾ ਤਾਂ ਵੱਖ ਕਰ ਲਿਆ, ਖੋਹ ਖਿੰਝ ਲਿਆ। ਪਰ ਕਿਤੇ ਹੁਣ ਕੋਈ ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਉਸ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਨਾ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇ। ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਉਹ ਬਿੱਲੇ ਨਾਲ ਹੀ ਗੁਫ਼ਤਗੂ ਵਿਚ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਬਾਹਰੋਂ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਸੰਭਲ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਕੰਬਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਲਏ। ਲਾਲ ਚੁੰਨੀ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਕੱਜ ਲਿਆ। ਫੁਲਕਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਚੰਦ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਠੁੱਡ ਵੱਜਿਆ।

ਦਰਵਾਜਾ 'ਫ਼ਆੜ' ਕਰਕੇ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਸੀ! ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਤ੍ਰਾਹ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।

ਦਰਸ਼ਣ ਅੰਦਰ ਆਇਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਖੜ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਾਂ 'ਚੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬਦਬੂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਾਸਾਂ 'ਸੂੰ-ਸੂੰ' ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

-"ਕਰ ਲਈ ਨਾ ਕਾਬੂ...? ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਨ੍ਹਾਂ ਤੱਕਲਾ..? ਭੰਨਤੀ ਨਾ ਆਕੜ..? ਕਰ ਲਈ ਨ੍ਹਾਂ ਬੱਤ... ? ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਬਹੁਤ ਲੰਮੇ ਐਂ..! ਤੂੰ ਰੱਬ ਕੋਲ਼ੇ ਵੀ ਜਾ ਲੁਕਦੀ-ਫੇਰ ਵੀ ਧੁਹ ਲਿਆਉਂਦਾ..!" ਉਹ ਇਕ ਭਿਆਨਕ ਹਾਸਾ ਹੱਸਿਆ। ਦੈਂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਖੂਨੀ ਹਾਸਾ। ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਥੁੱਕ ਦਾ ਫ਼ਰਾਟਾ ਜਿਹਾ ਵੱਜਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿੱਬੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬਰਾਛਾਂ ਪੂੰਝੀਆਂ।