ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਦਿਲ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਡਰ ਗਈ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਧੁਰੋਂ ਕੰਬ ਗਿਆ ਸੀ। ਘਬਰਾਹਟ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਆਪਣਾ ਖ਼ਸਮ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਜਮਦੂਤ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ 'ਹੜੱਪ ਕਰ ਜਾਣਾ ਸੀ।
-"ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਘੋੜ੍ਹੀ ਬਾਣਊਂ ਘੋੜ੍ਹੀ.. !"
-"ਦਰਸ਼ਣ ਜੀ, ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਪਵਿੱਤਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿਚ ਬੱਝੇ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ-ਇਕੱਠਿਆਂ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਸਰ ਕਰਨੀ ਐਂ-!" ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ।
-"ਇਕੱਠਿਆਂ ਨੇ.. ?" ਉਹ ਹੱਸਿਆ, "ਨੀ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਅਰਗੀਆਂ ਵੀਹ ਚਗਲਾਂ ਵਜਾਈਐਂ..! ਇਹ ਕੰਮ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਆਕੜ ਭੰਨਣ ਲਈ ਤੇ ਉਸ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਪੁੱਤ ਬਿੱਲੇ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕੀਤੈ..! ਇਕ ਤੇਰੀ ਅੜ ਬੰਨਣੀਂ ਲੱਸੀ ਪੀਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਨਾ ਕਾਈ..!" ਉਸ ਨੇ ਕਵੀਸ਼ਰੀ ਕੀਤੀ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀਆਂ ਖਾਨਿਓਂ ਗਈਆਂ। ਕਹਾਣੀ ਤਾਂ ਉਥੇ ਦੀ ਉਥੇ ਹੀ ਅੜੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਚੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਹੀ ਇਕ ਚਾਲ ਸੀ! ਉਸ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ। ਅੱਖਾਂ ਡੁੱਬ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਝੂਠਾ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
-"ਸੱਚ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ..!"
"....। " ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸੁਆਲੀਆ ਅਤੇ ਡਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਪਰ ਉਠਾਈਆਂ।
-"ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ..? ਪਤੈ ਇਕ ਆਰੀ ਕਾਲਜ 'ਚ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਿਆ ਸੀ..? ਲੈ ਹੁਣ ਮਾਰ ਕੇ ਦਿਖਾ..!" ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਡੁਸਕਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਨਿਕ ਕੇ ਰਗਾਂ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਦਰਸ਼ਣ ਹਫ਼ ਕੇ ਕੁੱਟਣੋਂ ਹਟ ਗਿਆ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਵਿਛੀ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਕੈਸੀ ਦਰਦ ਭਰੀ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਸੀ ?
-"ਹੁਣ ਬੂਕ੍ਹ ਨਾ..! ਲੀੜੇ ਲਾਹ ਲੀੜੇ..! ਪੈ ਗਈ ਸੁੱਥਣ ਸਣੇ ਮੇਲਣ ਬਣਕੇ..! ਹਾਏ ਪ੍ਰੀਤੀਏ..! ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਵੱਢਦੀ ਰਹੀ-ਮੈਂ ਵੀ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਗਿਣ ਗਿਣ ਬਦਲੇ ਲਿਆ ਕਰੂੰ..! ਪੋਰੀ ਪੋਰੀ ਕਰੂੰ..। ਦੰਦੀਆਂ ਨਾਲ ਖਾਊਂ..! ਤੂੰ ਕੀ ਯਾਦ ਰੱਖੇਂਗੀ..! ਤੈਨੂੰ ਬੱਕਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਹਲਾਲ ਕਰੂੰ..! ਲੀੜੇ ਲਾਹ ਜਲਦੀ ਕਿ ਪਾੜਾਂ ਸਾਰੇ.. ?" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਹਲਕੇ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ ਝੱਗ ਸੁੱਟੀ। ਉਹ ਸਾਹਣ ਵਾਂਗ ਭੂਸਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।
