ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹੁੰਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਇਕ ਕੱਠਪੁਤਲੀ ਸੀ। ਮਜ਼ਬੂਰ ਸੀ। ਇਕ ਖਿਡੌਣਾਂ ਸੀ!

ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੁੰਡੀ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤੀ। ਇਕ ਸੁੱਕੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਪੈੱਗ ਲਾਇਆ। ਦਾਰੂ ਅੰਦਰ ਵੱਢਦੀ ਉਤਰੀ ਸੀ। ਡਕਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹੇ ਨਹੀਂ, ਪਾੜ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ।

ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਕਾਮ ਦੇ ਭੰਬੂਤਾਰੇ ਨੱਚ ਰਹੇ ਸਨ। ਨੰਗੀ ਪਈ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਸੰਗਮਰਮਰ ਵਰਗਾ ਕੂਲਾ ਅਤੇ ਤਰਾਸ਼ਿਆ ਸਰੀਰ ਅਸਮਾਨੀ ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਚਮਕਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਹਿਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਜੰਗਲੀ ਗੈਂਡੇ ਵਾਂਗ ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਪਰ ਡਿੱਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ 'ਖਾਣਾ' ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਘਿਆੜ੍ਹ ਦੇ ਮੂੰਹ ਹਰਨੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਸ 'ਚੋਂ ਪੀੜਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ਉਠ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਚੁੱਪ ਕਰਮੇ ਵਿਚੋਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ 'ਫ਼ੜੱਕ-ਫ਼ੜੱਕ ਧੜਕਦਾ ਸਾਫ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਹੇ ਵਾਂਗ ਜਾਨ ਸਹਿ ਸਹਿ ਕਰਦੀ ਸੀ।

ਅਚਾਨਕ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲੀ, "ਹਾਏ..! ਮਾਰਤੀ ਵੇ ਬਾਪੂ..।।" ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਅੰਗ ਅੰਗ ਕਿਸੇ ਪੀੜ ਨਾਲ ਚਿਲਾ ਉਠਿਆ। ਉਸ ਦਰਦ ਦੀ ਮਾਰੀ ਨੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂ ਛਲਕ ਪਏ ਸਨ। ਫਿਰ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਦਰਦ ਨਾ ਸਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬੇਸੁੱਧ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਰਗਾਂ ਵਿਚ ਆ ਗਈ ਸੀ।

-"ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਈ ਲਈ ਆਉਂਦੀ-ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਮੱਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ " ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਰੂਹ ਦੇ ਫੱਟ 'ਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਲੂਣ ਛਿੜਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਹਾੜੇ, ਵਾਸਤੇ ਜਾਂ ਚੀਕਾਂ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਮਘਨ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਰੰਗ ਭੂਕ ਵਰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਆਪਣਾ ਤਾਣ ਲਾ ਕੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਰਦ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਜਲੇਬੀ ਸੱਪ ਵਾਂਗ ਗੁੰਝਲੀ ਜਿਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਪੈ ਗਈ। ਅਜੇ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਮੁਰਦਾ ਜਿਹੀ 'ਹਾਏ' ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਸੀ।

-"ਖੇਖਣ ਜੇ ਕਰ ਕਰ ਕੀਹਨੂੰ ਵਿਖਾਉਨੀ ਐਂ? ਅਜੇ ਤਾਂ ਸੇਰ 'ਚੋਂ ਪੂਣੀ ਵੀ ਨ੍ਹੀ ਕੱਤੀ..! ਅਖੇ ਕੋਹ ਨਾ ਚੱਲੀ ਬਾਬਾ ਤਿਹਾਈ.. ? ਇੱਕੋ ਝੁੱਟੀ 'ਚ ਈ ਸਾਹ ਸਤ ਛੱਡਗੀ.. ? ਤੂੰ ਅੱਗੇ ਦੇਖੀ ਚੱਲ ਕੀ ਹੁੰਦੈ..। ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਲ ਸੱਪ ਵਾਂਗੂ ਕੱਢ ਕੇ ਹਟੂੰ।" ਦਰਸ਼ਣ ਪਲੰਘ ਤੋਂ ਉਠਿਆ। ਪੈੱਗ ਲਾਇਆ। ਉਹ ਚੌਂਕ ਜਿਹਾ ਗਿਆ, ਜਦ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਗਈ। ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਛੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਖੂਨ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਸਨ ਅਤੇ ਪਲੰਘ ਉਪਰ ਖੂਨ ਦਾ ਛੱਪੜ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ