ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪੱਥਰ ਮਨ 'ਤੇ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਾ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਹੋਰ ਪੈੱਗ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਖਾਣਾਂ ਖਾ ਕੇ ਉਹ ਨੰਗ ਧੜੰਗਾ ਹੀ ਘੁਰਾੜੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਰਦਾਂ ਵਿੰਨ੍ਹੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸਲਵੱਟੇ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਨਿਰਬਲ ਹੱਥ ਪੈਰ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸਵੇਰ ਹੋਈ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਸੀਖ਼ ਟੰਗੇ ਚੂਹੇ ਵਾਂਗ ਸੂਲੀ ਟੰਗੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸੁੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉਠ ਕੇ ਨਹਾਉਣ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਅਜੀਬ ਬੂਅ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚੋਂ 'ਕਚਿਆਣ ਜਿਹੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਨਹਾਤੀ। ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੇ ਬੁਰਕੀਆਂ ਖਾਧੇ ਸਰੀਰ ਉਪਰ ਮਿਰਚਾਂ ਵਾਂਗ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਗ ਪੈਰ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਰਾ ਬਦਨ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਪਿਆ, ਗੱਡੇ ਵਾਂਗ ਚੂਕ ਜਿਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਰਾਤ ਦਾ ਦਲਿੱਦਰ ਧੋ ਕੇ ਉਹ ਸੌਖੀ ਸੌਖੀ ਅਤੇ ਹਲਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹ ਨਹਾ ਕੇ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਸੱਸ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਸਾਹਮਣੇਂ ਖੜ੍ਹੀ ਮੁਸਕਰਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੱਸ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਰਮ ਭਰੀ ਫਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਮੱਲੋਮੱਲੀ ਲਿਆਂਦੀ । ਜੋ ਫ਼ੋਰਨ ਵਾ-ਵਰੋਲੇ ਵਾਂਗ ਉਡ ਗਈ।
-"ਉਠ ਖੜ੍ਹੀ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਰਾਣੀ.. !" ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ, ਬੜੀਆਂ ਸਧਰਾਂ ਨਾਲ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਸੀ।
-"..............." ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ।
-"ਥੱਕੀ ਹੋਊਗੀ..!" ਸੱਸ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮੀਸਣਾਂ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਫੁੱਟਿਆ। ਫਿਰ ਉਹ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ।
ਦਰਸ਼ਣ ਉਠਿਆ।
ਰਾਤ ਦੀ ਅਥਾਹ ਦਾਰੂ ਦਾ ਉਹ ਭੰਨਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੂੰਹ ਧੋ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਚਾਹ ਪੀਤੀ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਕੀਤੇ ਉਹ ਮਿੰਦੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕਾਮੀ ਘੁੱਟਾਂ ਜਿਹੀਆਂ ਅੰਦਰ ਲੰਘਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਲਕੇ ਦੀ ਕੱਥ ਵਰਗੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਖੁਰਦਰੀ ਜੀਭ ਘਸਾਈ। 'ਸਰੜ-ਸਰੜ' ਕਰਦੀ ਜੀਭ ਨਾਗ ਵਾਂਗ ਫ਼ਿਰਦੀ ਸੀ।
