-"ਕਿਵੇਂ ਢਿੱਲਾ ਜਿਐਂ..?" ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਰਾਤ ਪੀ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ..! ਮਿੱਤਰਾ ਬਹੁਤ ਈ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਐ ਤੇ ਬਾਕੀ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਐ..!" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਜਾੜ੍ਹਾਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕੱਢੀਆਂ।
-"ਕੱਖ ਨੀ ਰਿਹਾ ਸਰੀਰ 'ਚ..!"
-"ਕੱਖ ਛੱਡਦੀਆਂ ਈ ਨੀ ਵਿਚ ਬੰਦੇ ਦੇ..! ਪਾਣੀ ਦੇ ਮਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਹਰੇ ਕਰੂ..! ਲੈ ਮਾਰ ਘੁੱਟ..!" ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਬੋਤਲ ਕੱਢ ਲਈ। ਦਾਰੂ ਦੀ ਹਵਾੜ ਨਾਲ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਧੁੜਧੜੀ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਮੂੰਹ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
-"ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਨ੍ਹੀ ਲੰਘਣੀ !" ਉਹ ਅਵੱਤ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਘਿਰਦਾ ਦਿਲ ਨਿਕਲ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਅਲਮਾਰੀ ਖੋਲ੍ਹ ਲੇ ਅੰਬ ਦਾ ਅਚਾਰ ਕੱਢ ਲਿਆ।
-"ਇਕ ਫ਼ਾੜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਚੱਬ ਲੈ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਇਕ ਗਿਲਾਸ ਅੰਦਰ ਸਿੱਟ..! ਬੋਲ ਬਾਖਰੂ..! ਦੇਖੀਂ ਕਿਵੇਂ ਧਰਨ ਟਿਕਾਣੇ ਕੱਚੇ ਮਿੰਟ 'ਚ ਕਰਦੀ ਐ ਸਹੁਰੀ! ਐਵੇਂ ਨੀ ਲੋਕੀ ਪੀਂਦੇ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਨਾਅਵਾਂ ਖਰਚਦੇ..!" ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਗਿਲਾਸ ਭਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ। ਅੰਬ ਦੇ ਅਚਾਰ ਦੀ ਫ਼ਾੜੀ ਚੂਸ ਕੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਗਿਲਾਸ ਮਸਾਂ ਹੀ ਜਾੜ੍ਹ ਘੁੱਟ ਕੇ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟਿਆ। ਫ਼ਿਰ ਅੰਬ ਦੀ ਫਾੜੀ ਜੀਭ 'ਤੇ ਘਸਾਈ। ਘਿਰਦਾ ਦਿਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੜਪਦੀ ਆਤਮਾਂ ਝੂਟਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਲੋਰੀਆਂ ਦਿੰਦਾ ਜਾਪਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ 'ਕੰਡੇ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ। ਅੱਖਾਂ ਚਮਕਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਵਗਦੀ ਹਵਾ ਖਹਿ ਖਹਿ ਕੇ ਲੰਘਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਦਰਸ਼ਣ ਮਿੰਦੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਅੱਗਿਓਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਨੇ ਹਾਕ ਮਾਰ ਲਈ।
-"ਦਰਸ਼ਣ ਸਿਆਂ..!"
-"ਹਾਂ ਬਾਪੂ ਜੀ..?"
-"ਅੰਦਰ ਆਓ ਪੁੱਤਰ ਜੀ..!"
ਦਰਸ਼ਣ ਚਿੱਆਿ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਲੈ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਗਿਆ।
-"ਕੀ ਗੱਲ ਐ ਬਾਪੂ ਜੀ..?"
