-"ਕਿਉਂ ਪੁੱਤਰ ਜੀ, ਖ਼ੁਸ਼.. ?" ਬਾਪੂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਮੁਸਕਾਣ ਸੀ। ਦਰਸ਼ਣ ਬਿਨਾਂ ਉਤਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਹੀ ਕਮਰੇ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਗਲਤ ਫ਼ਹਿਮੀਂ ਸੀ ਕਿ ਦਰਸ਼ਣ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦਾ ਸੀ।

ਬਾਪੂ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ।

ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਅੰਦਰ ਆਈ।

-"ਲੜਕੀ ਨੇ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਕਿ ਨਹੀਂ ?" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।

-"ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਐ..!" ਆਪ ਹੱਸਦੀ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 13

 

ਮਹੀਨਾ ਬੀਤਿਆ!

ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਨੱਕ ਵਿਚ ਦਮ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਦਰਸ਼ਣ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦਾਰੂ ਨਾਲ ਰੱਜ ਕੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤੋਂ ਘਰ ਆਉਂਦਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦਾ। ਕੁੱਟਦਾ ਮਾਰਦਾ। ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਸਭ ਕੁਝ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਸਹਿਣ 'ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਸੀ। ਦਰਸ਼ਣ ਉਸ ਨੂੰ ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਜੇ ਉਸ ਦੀ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਜਾਂ ਸਹੁਰੇ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਜਲਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਦਹਿਲ ਜਾਂਦਾ। ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਉਹ ਰੋ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਹੋਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੀ ਸੀ ?

-"ਕੱਟ ਲੈ ਹਿੱਸੇ ਆਈਆਂ-ਲਿਖੀਆਂ ਲੇਖ ਦੀਆਂ.. ।" ਇਹ ਭਾਰੇ ਮਾਮਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੱਟਣੇ ਹੀ ਪੈਣੇਂ ਸਨ! ਹੋਰ ਕਰਦੀ ਵੀ ਕੀ? ਸੱਸ ਕੋਲੇ ਰੋਂਦੀ ਜਾਂ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ? ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਦੁੱਖ ਫਰੋਲਦੀ? ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਖ਼ੁਦ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਨਰਕ ਵਿਚ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਨਹੀਂ! ਉਹ ਹਟਕੋਰੇ ਭਰ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ! ਮਾਂ ਬਾਪ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ