ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਅਤੇ ਸੁਖੀ ਦੇਖਣਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਤਾਂ ਦੁਖੀ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਬੁੱਢੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਤੰਗ ਕਰਦੀ ? ਬਾਪ ਵੀ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ? ਹਰਗਿਜ਼ ਕੁਛ ਨਹੀਂ! ਦਰਸ਼ਣ ਉਸ ਦਾ ਜੁਆਈ ਸੀ। ਧੀਆਂ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਨੀਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਹਿੰਦੇ ਨੇ! ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੱਸਣ ਦਾ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਿਚ ਸਾਹਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ।

ਰਾਤ ਫ਼ਿਰ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰੇ ਅਤੇ ਫ਼ਿਰ ਉਸ ਦੇ ਵਾਲ ਪੱਟ ਸੁੱਟੇ। ਵਾਲ ਉਸ ਨੇ ਇਤਨੀ ਬੇਕਿਰਕੀ ਨਾਲ ਖਿੱਚੇ ਕਿ ਅੱਧੇ ਵਾਲ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ। ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਇਹ ਵਾਧਾ ਵੀ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਨਾ ਚਿਤਵਿਆ। ਸਭ ਵਰਤਾਓ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਵਿਚ ਹੀ ਛੁਪਾਈ ਰੱਖਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸੱਸ ਦੇ ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਦੱਸ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ! ਨਾਲੇ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨੀ ਭੈਣਾਂ ਨਾਲ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਵਰਤਾਓ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।

ਇਕ ਦਿਨ ਦਰਸ਼ਣ ਅਤੇ ਮਿੰਦੀ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਖੇਤ ਟਿਊਬਵੈੱਲ 'ਤੇ ਪਏ ਸਨ । ਦਾਰੂ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਗੇਰੂ ਸਨ। ਬਾਹਰ ਠੰਢੀ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਵਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੂਰਜ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਧੁੰਦ ਨੂੰ ਦੁਪਿਹਰੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੂੰਝ ਸਕੀ ਸੀ।

ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਵਜੇ ਦਾ ਟਾਈਮ ਸੀ।

ਸਰਦੀਆਂ ਦਾ ਸੂਰਜ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਇਕ ਖੂੰਜੇ ਠਰਿਆ ਜਿਹਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਕੋਈ ਖੜਕਾ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਸੰਭਲ ਕੇ ਜਿਹੇ ਬੈਠ ਗਏ।

-"ਹਾਏ..! ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ..?" ਦਰਸ਼ਣ ਨਾਲ ਪਈ ਇਕ ਓਪਰੀ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਸੀਨਾਂ ਧੜ੍ਹਕ ਨਹੀਂ, ਫ਼ਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਦੇ ਕਣ ਸਿੰਮ ਆਏ ਸਨ। ਕੇਸੂ ਬੁੱਲ੍ਹ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।

-"ਹਾਏ..! ਕੋਈ ਆ ਗਿਆ.. !" ਉਹ ਗੁੱਝੀ ਗੁੱਝੀ ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤਮਾਮ ਨੰਗੇ ਅੰਗ ਢਕਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ। ਰਜਾਈ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਪਰ ਲੈ ਲਈ।

-"ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਕਾਹਦਾ ਕਰਦੀ ਐਂ..? ਦਰਸ਼ਣ ਤੋਂ ਤਾਂ ਰੱਬ ਡਰਦੇ ਨੱਢੀਏ..। ਮਜਾਲ ਐ ਕੋਈ ਉਚਾ ਸਾਹ ਵੀ ਕੱਢਜੇ..!"

ਕੋਠੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ। ਦਰਵਾਜਾ ਭਾਵੇਂ ਬੰਦ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਝੀਥ ਵਿਚ ਦੀ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਕੁੰਡਾ ਖੋਲ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ।

-"ਤੂੰ ਕੌਣ ਐਂ ਉਏ..?" ਮਿੰਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਈ ਕੁੱਤੀ ਵਾਂਗ ਪਿਆ।