-"....... ।" ਇਕ ਭਿਆਨਕ ਚੁੱਪ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
-"ਮੁੜ ਧੀਰਜ ਬੰਨ੍ਹੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵਿਧੀ ਸੋਚੋ..!"
-"ਮੈਂ ਇਕ ਰੈਅ ਦੇਵਾਂ ?" ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।
-"ਬੋਲ..!" ਸਾਰੇ ਇਕ ਦਮ ਉਧਰ ਨੂੰ ਝਾਕੇ!
-"ਮੇਰੀ ਮੰਨੋਂ-ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਮੇਂ ਨੂੰ ਲਾਲਚ ਦੇ ਕੇ ਹੱਥ 'ਚ ਕਰੋ! ਕੇਸ ਉਹਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇ ਪੁਆ ਕੇ ਤੇ ਆਪ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਪੈਰਵਾਹੀ ਕਰੋ! ਨਹੀਂ ਆਪਣਾ ਮੁੰਡਾ ਫ਼ਾਹੇ ਆਜੂ..!"
-"ਨਹੀਂ ਉਏ ਧੀ ਆਲਿਆ.. ! ਚੰਦਰੇ ਬੋਲ ਮੂੰਹੋਂ ਨਾ ਕੱਢ..!"
-"ਉਤਰਾਂ ਗੱਲ ਭਾਊ ਦੀ ਟਿਕਾਣੇਂ ਦੀ ਐ..!" ਭਾਊ ਉਸ ਦੇ ਹੱਕ 'ਚ ਵੋਟ ਭੁਗਤਾਈ।
ਸਾਰੇ ਕਾਮੇਂ ਸੱਦ ਕੇ ਗੱਲ ਬਾਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਲਾਲਚ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨੱਕ 'ਤੇ ਮੱਖੀ ਨਹੀਂ ਬੈਠਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਸੱਪ ਦੀ ਸਿਰੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਤ੍ਰਭਕਦੇ ਸਨ। ਜੇ ਲੜਾਈ ਝਗੜੇ ਜਾਂ ਸੱਟਾਂ ਦਾ ਕੇਸ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਮੰਨ ਵੀ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਕਤਲ ਕੇਸ ਸਿਰ ਪੁਆਉਣ ਤੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਯਰਕਦਾ ਸੀ । ਸਾਰੇ ਕਾਮੇਂ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਝੱਗਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ।
ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਸੰਨਾਟਾ ਛਾ ਗਿਆ।
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸੁੱਝ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ।
-"ਚੱਲੋ..! ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰੋ ।" ਅਚਾਨਕ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕੱਛ 'ਚੋਂ ਮੂੰਗਲਾ ਮਾਰਿਆ।
- " ਕਿੱਥੇ...?"
-"ਕਿੱਥੇ ਨਹੀਂ ਕਹੀਦਾ ਭਲਿਆ ਮਾਣਸਾ..! ਮੇਰੇ 'ਕੱਲੇ 'ਕੱਲੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੁਆਲ ਐ..!"
-"ਕੱਲੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਈ ਨ੍ਹੀ-ਔਸ ਵਿਚਾਰੀ ਬਿਗਾਨੀ ਧੀ ਦਾ ਵੀ ਤਰਸ ਆਉਂਦੈ!" ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਡੁਸਕ ਪਈ।
ਸਾਰੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਏ।
ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਉਹ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
