-"ਮੈਖਿਆ ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਕਾਹਦਾ ਕਰਦੈਂ ? ਤੇਰੇ ਮਗਰ ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਢੋਅ ਦਿਆਂਗੇ..!" ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।

-"ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਮਗਰ ਨਾਅਵਾਂ ਰੋਲ ਦਿਆਂਗੇ..!"

-"ਤੇਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਤੱਤੀ 'ਵਾਅ ਨ੍ਹੀ ਲੱਗਣ ਦਿੰਦੇ-ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਕਾਹਤੋਂ ਕਰਦੈਂ ?'

-"ਮੁਕੰਦ ਸਿਆਂ..! ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁਪੱਤੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨੀ-ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਅਸਲ ਵਿਚ ਔਸ ਨੂੰਹ ਦਾ ਐ-ਜਿਹੜੀ ਉਸ ਦੇ ਬਾਪ ਨੇ ਪਰ੍ਹੇ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਝੋਲੀ ਪਾਈ ਐ..! ਰੰਡੀ ਹੋਈ ਜੁਆਨ ਧੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਚਿਖ਼ਾ ਵਾਂਗ ਧੁਖ਼ਦੀ ਨਜਰ ਆਉਂਦੀ ਐ..!" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੰਝੂ 'ਤਰਿੱਪ- ਤਰਿੱਪ ਚੋਅ ਪਏ।

-"ਤੁਸੀਂ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ ਸਰਦਾਰ ਜੀ..! ਇਹ ਕੰਮ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਛੱਡੋ..!"

-"ਤੂੰ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਦਿਲੋਂ ਕੱਢ ਮਾਰੀਂ ।" ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਖਿਆ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 14

 

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਪੁਲੀਸ ਹੇਲੀਆਂ ਦਿੰਦੀ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੁਲਸ ਦੀ ਜਿਵੇਂ 'ਆਹਣ ਉਤਰ ਆਈ ਸੀ। ਠਾਣੇਦਾਰ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਦਧਨ ਹੋਇਆ ਕੰਧਾਂ ਵਿਚ ਡੰਡੇ ਮਾਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਗੱਲਣ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਵਿਚ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਨਾਲ ਢਕੀ ਪਈ ਸੀ। ਠਾਣੇਦਾਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਲਾਸ਼ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਕੋਹੜ ਕਿਰਲੇ ਵਰਗੀ ਮੁੱਛ ਨੂੰ ਕਸੀਸ ਵੱਟ ਕੇ ਵੱਟ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਠਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਹੁਕਮ 'ਤੇ ਲਾਸ਼ ਪੋਸਟ ਮਾਰਟਮ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਤੋਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।

ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕੁਰਸੀ ਮੱਲ ਲਈ।