-"ਥੋਨੂੰ ਕੀਹਦੇ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਐ ਉਏ… " ਠਾਣੇਦਾਰ ਵਾਰਸਾਂ ਦੇ ਲੇਟ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਕਾਫ਼ੀ ਖਿਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਕ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚਾਹ-ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਨਹੀਂ ਮਾਰੀ ਸੀ।
-"ਸਾਨੂੰ ਕੀਹਦੇ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਹੋਣੀ ਐਂ ਜੀ..!" ਗੱਜਣ ਦਾ ਰੱਬ ਆਸਰੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲਾ ਪਿਉ ਬੋਲਿਆ।
-"ਤੇਰੀ ਧੀ ਦੀ… ਚੌਰਿਆ। ਹੋਰ ਉਹਨੇ ਆਪ ਈ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ ਗਲ ਵੱਢ ਲਿਆ ਆਪਦਾ-ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਧਰ..!" ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕੋਰੜਾ ਛੰਦ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ।
-"ਜੀ ਇਉਂ ਕਿਸੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਦਾ ਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਧਰ ਦਿਆਂ-ਰੱਬ ਨੂੰ ਜਾਨ ਦੇਣੀਂ ਐਂ ਮਾਈ ਬਾਪ..!" ਬਜੁਰਗ ਡਾਂਗ ਆਸਰੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ।
-"ਇਉਂ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਚੱਲੂ ਬਾਬਾ..! ਤੇਰੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਰੌਲਾ ਸੀ..?"
-"ਜੀ ਮੇਰਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੱਖ ਦਾ ਰੌਲਾ ਨੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਖਾਣ ਆਲੈਂ..!'
ਬਾਜ਼ੀ ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਹੱਥੋਂ ਜਾਂਦੀ ਦਿਸੀ। ਕਤਲ ਦਾ ਕੇਸ, ਕੋਈ ਗਵਾਹ, ਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ! ਠਾਣੇਦਾਰ ਦਾ ਤਾਂ ਕੇਸ ਖੂਹ ਵਿਚ ਪੈ ਚੱਲਿਆ ਸੀ।
-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਮੈਂ ਦੱਸਦੈਂ । ਸਾਡਾ ਬਾਪੂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਊਂ ਈਂ ਗਾਂਧੀ ਬਣ ਤੁਰਦੈ..!" ਗੱਜਣ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਆ ਗਿਆ।
ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਬੜੀ ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ। ਅੱਖ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲਈ।
-"ਤੂੰ ਕੌਣ ਐਂ ਬਈ ਜੁਆਬਾਂ ?' ਠਾਣੇਦਾਰ ਦੀ ਧੜਕਦੀ ਕੌਡੀ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ।
-"ਮੈਂ ਜੀ ਮਰਨ ਆਲੇ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਭਰਾ ਐਂ..!"
-"ਆ ਜਾਹ ਫੇਰ..! ਤੂੰ ਈ ਸਾਡੀ ਖੁੱਭੀ ਕੱਢੇਗਾ-ਬਾਬਾ ਤਾਂ ਕੇਸ ਨੂੰ ਖੁੱਡੇ ਲਾਈਨ ਲਾ ਗਿਆ ਸੀ..
ਮੁੰਡਾ ਠਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ।
-"ਹਾਂ ਬਈ-ਹੁਣ ਦੱਸ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ....? ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਕਟਾਰ ਨਜ਼ਰ ਉਸ ਦੇ ਘਸਮੈਲੇ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਗੱਡ ਲਈ।
-“ ਹਾਂ ਜੀ..!"
