ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਕੇ ਗੱਭਰੂ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਉਸ ਦੇ ਮੋਤੀ ਦੰਦਾਂ ਦੇ ਦੀਵਾਨੇ ਸਨ। ਕਈ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਵਿਹਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਕਿਸੇ ਰੀਝ ਨਾਲ ਘੜ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ, ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਤਰਾਸ਼ਿਆ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸੁਹੱਪਣ ਬਾਰੇ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਅਜੀਬ ਹੀ ਚਰਚਾ ਛਿੜੀ ਰਹਿੰਦੀ!

-"ਪਾ ਦਿਓ ਖ਼ੈਰ ਕਦੇ ਐਸ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਵੀ, ਜਾਂ ਰਾਂਝੇ ਮਾਂਗੂੰ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲ ਪੂਰੇ ਕਰਵਾਉਣੇ ਐਂ..?''

 ਦਰਸ਼ਣ ਉਸ ਦੇ ਦਰ 'ਤੇ ਝੋਲੀ ਅੱਡੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।

-"..........।" ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਦਿਖਾਈਆਂ। ਪਰ ਮੂੰਹੋਂ ਨਾ ਬੋਲੀ।

-"ਪਤਾ ਨ੍ਹੀ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਕਦੋਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ..!" ਉਸ ਨੇ ਤਪਦੀ ਹਿੱਕ 'ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਰੱਖ ਲਏ।

-"ਕਿਉ, ਸਾਡੇ ਵਾਰੀ ਬੋਲ਼ੀ ਈ ਹੋ ਜਾਨੀਂ ਐਂ ਕਬੂਤਰੀਏ..? ਅਸੀਂ ਕੀ ਥੋਡੇ ਕਸੂਤੇ ਥਾਂ ਹੱਥ ਲਾ ਦਿੱਤਾ...?" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਕੰਜੇ ਵਰਗੇ ਹੱਥ ਨਾਲ਼ ਉਸ ਦੀ ਮਾਲੂਕ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ।

-"ਓ ਯੂ ਸ਼ੱਟ ਅੱਪ ਯੂ ਬਲੱਡੀ ਬਾਸਟਰਡ !!" ਪ੍ਰੀਤੀ ਬੋਲੀ ਨਹੀਂ, ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ੇਰਨੀ ਵਾਂਗ ਦਹਾੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਇਕ ਥੱਪੜ 'ਠਾਹ' ਕਰਕੇ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ 'ਤੇ ਪਿਆ। ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਭੰਬੂਤਾਰੇ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਭੱਜ ਕੇ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਵੜ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।

-"ਬੜੀ ਬੁਰੀ ਭਾਜੀ ਪਾਈ ਐ ਨੱਢੀਏ..! ਬੜੀ ਬੁਰੀ ਭਾਜੀ...! ਤੇਰੀ ਉਹ ਬੁਰੀ ਹਾਲਤ ਕਰੂੰਗਾ, ਤੂੰ ਪੈਰੀਂ ਡਿੱਗੇਂਗੀ..!" ਉਸ ਨੇ ਕਰੋਧ ਵਿਚ ਦੰਦ ਪੀਹੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ।

ਦਰਸ਼ਣ ਇਕ ਰੱਜੇ ਪੁੱਜੇ ਪਿਉ ਦਾ ਪੁੱਤ ਸੀ। ਜਿਸ ਪਾਸ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਬਾਪ ਦਰਸ਼ਣ ਵਾਂਗ ਕੁਲੱਛਣਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਇਕ ਗੁਰਮਖ਼ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਰੱਬ ਤੋਂ ਭੈਅ ਮੰਨਣ ਵਾਲਾ ਇਨਸਾਨ! ਰੱਬ ਦੇ ਭਾਣੇਂ ਵਿਚ ਤੁਰਨ ਵਾਲਾ ਦਰਵੇਸ਼ ਮਾਨੁੱਖ! ਗਰੀਬ ਗੁਰਬੇ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਨਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪੌੜੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਵਾਂਗ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅੰਨਦਾਤਾ ਸਮਝਦੇ ਸਨ । ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਬਦਜ਼ਾਤ ਪੁੱਤਰ ਉਜੜੇ ਰਸਤੇ ਪਿਆ ਫਿਰਦਾ, ਭੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿੰਨਾਂ ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਬਾਪ ਨੇਕ ਸੀ, ਉਤਨਾਂ ਉਸ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਬਦ ਸੀ। ਜਿੰਨਾਂ ਬਾਪ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਸੀ, ਉਤਨਾਂ ਹੀ ਪੁੱਤਰ ਬੇਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਬੇਲੱਜ ਸੀ। ਧਰਮੀਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਮਿਲਦੇ ਉਲਾਂਭੇ ਚੱਪਣੀ ਵਿਚ ਨੱਕ ਡੋਬ ਕੇ ਮਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੇ! ਜਦੋਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਕਾਇਤ ਮਿਲਦੀ, ਉਸ ਨੂੰ

ਧਰਤੀ ਜਿਵੇਂ ਗਰਕਣ ਲਈ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਸ਼ਰਮ ਮਾਰਿਆ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।

ਦੁਪਿਹਰਾ ਢਲ਼ਿਆ।

ਕਾਲਜ ਵਿਚੋਂ ਛੁੱਟੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।

ਬਿੱਲਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਲੋਕਲ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਬੱਸ ਸਟੈਂਡ ਪੁੱਜ ਗਏ। ਬੱਸ ਸਟੈਂਡ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹਾ ਦਰਸ਼ਣ ਆਪਣੀਆਂ ਤਾਜ਼ੀਆਂ ਫੁੱਟੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਤਾਅ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਉਹ ਭੂਸਰੀ ਗਾਂ ਵਾਂਗ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਰੇਸ਼ਮ ਵਰਗੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਘਰੂਟਾਂ ਨਾਲ ਖਾ ਜਾਂਦਾ। ਦੰਦੀਆਂ ਨਾਲ ਨੋਚ ਲੈਂਦਾ!

ਬੱਸ ਆ ਕੇ ਰੁਕੀ।

ਭੀੜ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ।

ਸਵਾਰੀਆਂ ਇਕ ਦੂਜੀ ਤੋਂ ਕਾਹਲੀਆਂ ਸਨ।

ਧੱਕਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਬਿੱਲਾ ਬੱਸ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਖੁੰਧਕ ਨਾਲ ਕਸਵੀਂ ਚੂੰਢੀ ਭਰ ਲਈ । ਕਸੀਸ ਵੱਟ ਕੇ..!

-"ਮਾਰਤੀ ਵੇ ਬਾਪੂ...!" ਉਸ ਦੀ ਚੰਘਿਆੜ੍ਹ ਵਰਗੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲੀ। ਅਛੁਹ ਮਾਲੂਕ ਛਾਤੀ ਉਪਰ ਬੇਕਿਰਕੀ ਨਾਲ ਭਰੀ ਚੂੰਢੀ ਕਾਰਨ ਅਜੀਬ ਪੀੜ ਸਿੱਧੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਗਈ ਸੀ। ਸਰੀਰ ਅੰਦਰ ਚਸਕ ਦੀ ਲਾਟ ਫਿਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਹਿੱਕ 'ਜਲੂੰ-ਜਲੂੰ’ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ।

ਬਿੱਲਾ ਇੱਕੋ ਛਾਲ ਨਾਲ ਥੱਲੇ ਉਤਰਿਆ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਬੱਕਰੇ ਵਾਂਗ ਢਾਹ ਲਿਆ। ਘਸੁੰਨ ਅਤੇ ਮੁੱਕੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ ਕਰ ਧਰੀਆਂ।

ਪਰ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਫੜ ਕੇ ਮਾਮਲਾ ਰਫ਼ਾ-ਦਫ਼ਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ।

-"ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਲੂੰਗਾ ਉਏ ਨੰਗਾ...।" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਅਜੀਬ ਬਚਨ ਕੀਤੇ।

-"ਜਿੱਦੇਂ ਮਰਜੀ..! ਸਾਲਾ ਵੱਡਾ ਸਰਮਾਏਦਾਰ..!'

-"ਮੈਖਿਆ ਭੈੜ੍ਹਿਆ ਦੋ ਪਹੀਆਂ ਬਗੈਰ ਗੱਡੀ ਈ ਨ੍ਹੀ ਰਿੜ੍ਹਦੀ..!"

-"ਬਿਚਾਰੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੀ ਪੱਗ ਰੋਲੂ ਕਿਤੇ, ਦੇਖਲੀਂ..!"

-"ਤੇ ਹੋਰ ਆਹਾ ਘੱਟ ਕਰਦੈ? ਇਹਦੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਅਲੈਹਦੀ ਜੁਆਨੀ ਚੜ੍ਹੀ ਐ..?"

-"ਜਗਤ ਸਿਆਂ..! ਕਲਜੁਗ ਐ, ਕਲਜੁਗ ...। ਜੁਆਨੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਵੀ ਆਈ ਸੀ..! ਬੁੜ੍ਹੀ ਕੁੜੀ ਦੇਖ ਕੇ ਗੋਡੇ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਸੀ..!"

-"ਤੇ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਮਡੀਹਰ ਤਾਂ ਐਨੀ ਕੋਹੜੀ ਵੀ ਐ, ਕੁੜੀ ਕੱਤਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਬਿੱਤਾਂ ਗਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਐ..!"

-"ਤੂੰ ਹੋਰ ਦੇਖਲੀਂ..! ਇਹ ਕੁੱਤਾ ਵੀ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਈ ਭੌਂਕੂਗਾ..!"

-"ਚਿੱਪਿਆ ਲੈ, ਗਿੱਲੇ ਰੱਸੇ ਮਾਂਗੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ..!"

-"ਕਮਲਿਆ ਚਿੱਪ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਆਥਣ ਨੂੰ ਦੇਣ? ਪਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਆਖਣ ਮਾਂਗੂੰ, ਅਖੇ ਕੁੱਤਿਆ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨ੍ਹੀ ਮਾਰਦਾ, ਤੇਰੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਮਾਰਦੈ..!"

-"ਉਹੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਐ..!"

-"ਅਗਲੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਹੁਣ ਨੂੰ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਚਿੱਬ ਪਾ ਦਿੰਦੇ..!"

-"ਉਏ ਅਗਲੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਐ..! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਥਣ ਨੂੰ ਭੁੱਗਾ ਕੁੱਟ ਦੇਣ..!'

-"ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ ਲਲੈਕਾ..! ਤੂੰ ਕੁਛ ਸੋਚ..! ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਥੋਡੇ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਬਲਦਾਂ ਮਾਂਗੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਐ..!

-"ਆਹ, ਸੋਚਣੈਂ ਇਹਨੇ..? ਪੁੱਛਣ ਆਲਾ ਹੋਵੇ ? ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ। ਥੋਡੇ ਘਰੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਡੰਗ ਈ ਟਪਾਉਂਦੇ ਐ, ਹੋਰ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਅਗਲਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਕਿੱਲੇ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ ਕਰਵਾਤੇ..?'

ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੁੱਢੇ ਬੱਸ ਵਿਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਬਿੱਲਾ ਘੋਰ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਨਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਕੁਝ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਲਾਵਾ, ਕੋਈ ਜਵਾਰਭਾਟਾ ਹਰਕਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਸਮਝਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਬਿੱਲ 'ਤੇ ਅੱਖ ਭਿੱਜਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਧੁਰ ਦਿਲੋਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰੇਮ ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਅਤੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਪਾਹੁੰਣਾਂ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਵਕਤੀ ਮਾਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਘਰਾਣੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧ

ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਬਾਪ ਲੱਖਾਂ ਛੱਡ, ਕਰੋੜਾਂਪਤੀ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸ ਦੇ ਬਾਪ ਨੇ ਮਲਾਇਆ ਵਿਚ ਇੰਮਪੋਰਟ-ਐਕਸਪੋਰਟ ਦਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅਮੀਰ ਬਾਪ ਦੀ ਲੜਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ..! ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਗਰੀਬ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ..! ਬਾਪ ਨੇ ਲੱਖ ਸਮਝਾਉਣ 'ਤੇ ਵੀ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾਂ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਰੱਜੀ ਪੁੱਜੀ ਜ਼ਮੀਰ ਨੇ ਧੱਕਾ ਖਾ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾਂ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੀ ਕਦੇ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਪਰੋਖੇ ਕਰਕੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੋਨੇ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਅੰਦਰ ਧੱਕਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਤਰਜ਼ੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ..? ਜਿਸ ਜੇਲ ਅੰਦਰ ਆਦਮੀ ਜਾਂ ਔਰਤ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖ਼ਤਮ ਅਤੇ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ? ਇਹੀ ਝੋਰਾ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਖ਼ਾਸ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਇਸ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਾ ਰਸਤਾ ਨਕਸ਼ੇ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗ ਅੰਦਰ ਬਿਠਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ? ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਅੰਦਰ ਅਥਾਹ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਘਰ ਕਰੀ ਬੈਠਾ ਸੀ।

ਬੱਸ ਰੁਕੀ!

ਬਿੱਲਾ ਸੀਟ ਤੋਂ ਉਠਿਆ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲ ਕੀਤਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਗਿਆ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ, "ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮਿਲਾਂਗੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ " ਆਖ ਕੇ ਉਤਰਦਾ ਸੀ।

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਅਜੇ ਦੋ ਸਟੇਸ਼ਨ ਛੱਡ ਕੇ ਉਤਰਨਾਂ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਿੰਡ ਅਜੇ ਅੱਗੇ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਉਡਦੀ ਉਡਦੀ ਜਿਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੇ ਕਈ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਪਰ ਬਿੱਲਾ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਗੁੱਸੇ ਜਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਕਿਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ..? ਬਿੱਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ..!

ਬਿੱਲਾ ਚੁੱਪ ਚਾਪ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 3

 

ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਬੁੱਢੀ ਬਿਮਾਰ ਮਾਂ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਖੇਸ ਦੇ ਬੰਬਲ ਵੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਘੁਣ ਵਾਂਗ ਚਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ