ਠਾਣੇਦਾਰ ਲੰਮਾਂ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਮੁੱਠੀਆਂ ਮੀਟ ਗਿਆ ਕਿ ਕਾਤਲ ਧਿਰ ਨੇ ਚਾਲ ਚੱਲ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
ਅਸਲ ਵਿਚ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ 'ਮੱਥਾ ਟੇਕ' ਕੇ ਚਾਰ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਪੁਆ ਲਈ ਸੀ । ਮੱਥਾ ਟਿਕਵਾ ਕੇ ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ 'ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਹੋ ਜਾਣ ਲਈ ਹਿੱਕ ਠੋਕੀ ਸੀ।
-"ਠਾਣੇਦਾਰ ਭਾਅ-ਉਸ ਦਾ ਤੇ ਹਰਨੀਆਂ ਦਾ ਉਪਰੇਸ਼ਨ ਪਿਆ ਹੋਣਾਂ ਏ-ਤੇ ਤੂੰ ਭਾਅ ਹੋਰ ਈ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਟਾਕੀ ਪਿਆ ਲਾਂਦਾ ਏਂ..। ਕੱਛ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਮੁੰਮਾਂ ਨਾ ਦੇਹ ਠਾਣੇਦਾਰ ਭਾਅ-ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਈ ਪੁਲੀਸ ਦੇ ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਪਏ ਰਹੇ ਆਂ..!"
ਠਾਣੇਦਾਰ ਭਾਊ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਭੈਅ ਖਾ ਗਿਆ।
-"ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਇਹ ਭਣੋਈਏ ਦਾ ਨਾਂ ਕਿਉਂ ਲੈਂਦੇ ਐ..?" ਠਾਣੇਦਾਰ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਸਭ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਮਜਬੂਰ ਸੀ।
-"ਇਹ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਏ ਪੁੱਛੇ..!"
-"ਗੱਲ ਸੁਣ ਭਾਊ..! ਜੇ ਮੁੰਡਾ ਹਸਪਤਾਲ ਨਾ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਇਆ-ਉਹ ਕੇੜਾ ਚਾਹੜੂੰ-ਕੋੜਮਾਂ ਯਾਦ ਕਰੂ...!" ਉਸ ਨੇ ਮੰਜੇ ਦੇ ਸੇਰੂ 'ਤੇ ਡੰਡਾ ਖੜਕਾਇਆ।
-"..........I' ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਨੀਵੀਂ ਸੁੱਟ ਲਈ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ 'ਉਏ' ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਂਗਲ ਚੁੱਕ ਕੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਜਿੱਧਰ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਲੂਟਾਂ ਹੀ ਵੱਜੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਅੱਜ ਉਸ ਦੀ ਗੰਦੀ ਔਲਾਦ ਦੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੀ ਕੁਝ ਸੁਣਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪੁਲੀਸ ਵਾਲੇ ਉਸ ਅੱਗੋਂ ਦੀ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਲੰਘਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਸਾਫ਼ ਸਾਫ਼ ਆਖ ਦੇਵੇ ਕਿ ਗੱਜਣ ਦਾ ਕਤਲ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਜਦ ਉਸ ਦੀ ਸਤਿਯੁਗੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਅੱਗੇ ਆ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਸਿਉਣ 'ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
-"ਹੁਣ ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ.. ।" ਹੌਲਦਾਰ ਨੇ ਅੱਗਾ ਵਲਿਆ।
-"ਸਰਦਾਰ ਜੀ-ਇਕ ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਵੀ ਸੁਣ ਲਓ ।" ਇਕ ਪਾਸਿਓਂ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਲਏ।
ਸਾਰੇ ਉਧਰ ਨੂੰ ਝਾਕਣ ਲੱਗ ਪਏ।
-"ਗੱਜਣ ਦਾ ਕਤਲ ਮੈਂ ਕੀਤੈ..!"
