ਉਸ ਨੇ ਕਈ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰੀਆਂ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਹਾਕ ਦਾ ਕੋਈ ਉਤਰ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਰੀ ਕੋਠੀ ਹੀ ਠੰਢ ਵਿਚ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਂਬਾ ਲੱਗਣਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਪੈਰ ਠਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਠੰਢ ਨਾਲ ਕੋਕੜਾਂ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਦੇ ਉਹ ਪੱਬਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਦਾ ਅਤੇ ਕਦੇ ਅੱਡੀਆਂ 'ਤੇ..! ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਹੀ ਉਹ ਕੋਠੀ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਭੱਜਿਆ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਹਾਲੋਂ ਬੇਹਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਠੰਢ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨੀਲੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।

ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ ਸੀਤੋਂ ਦੀ ਕੋਠੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ। ਬਾਹਰਲੀਆਂ ਬੱਤੀਆਂ ਜਗਣ ਕਰਕੇ ਜਿਵੇਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ।

ਦੈਂਤ ਵਰਗਾ ਆਦਮੀ ਬੇਸ਼ਕੀ ਦੇ ਕੱਛੇ ਅਤੇ ਬੁਨੈਣ ਸਮੇਤ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ। ਬੱਗਾ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਇਤਨੀ ਸਰਦੀ ਵਿਚ ਉਹ ਨੰਗ ਧੜੰਗਾ ਹੀ ਫ਼ਿਰਦਾ ਸੀ..? ਉਸ ਨੂੰ ਠੰਢ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦੀ..?

-"ਕੌਣ ਐਂ ਤੂੰ...?" ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਬੱਗੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲਈ।

-"ਮੈਂ ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਭਰਾ ' ਠਰੇ ਬੱਗੇ ਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਤਨਾ ਹੀ ਆਖ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਠੰਢ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਡ ਗਈ ਸੀ।

-"ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਭਰਾ..!"

-"ਆਹੋ-ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣੇ..।"

-"ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀ ਕਰਦੈਂ ? ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਹ..!" ਉਹ ਠੰਢ ਵਿਚ ਕੜਾਕਾ ਬਣੇਂ ਬੱਗੇ ਦੀ ਹਾਲਤ ਸਮਝ ਗਿਆ।

ਉਹ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਬੱਗੇ ਨੂੰ ਬਰਾਂਡੀ ਵਿਚ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤਾ। ਹੀਟਰ ਕੋਲ ਕਰਕੇ ਗਰਮੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਦੇ ਰਜਾਈਆਂ ਦੇ ਕੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ।

-"ਪਰ ਬਾਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਗੇ ਨੂੰ ਹੁਣੇਂ ਹੀ ਮਿਲਦੈਂ..!"

-"ਮਿਲਾ ਦਿੰਨੇਂ..! ਘਾਬਰਦਾ ਕਾਹਤੋਂ ਐਂ ਯਾਰ..? ਪਹਿਲਾਂ ਮਾੜਾ ਜਿਆ ਪਾਲਾ ਤਾਂ ਹਟਾ ਲੈ! ਗਰਮ ਹੋ ਗਰਮ ! ਠਾਰੀ ਐ..!"

ਉਹ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੀ ਕੋਠੀ ਦੀਆਂ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਬੱਤੀਆਂ ਜਗਾਈਆਂ। ਹੁਣ ਕੋਠੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਚਾਨਣ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਜਾ ਦੱਸਿਆ। ਬਿੱਲਾ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਐਡੀ ਸਾਝਰੇ ਬੱਗਾ? ਸੁੱਖ ਹੋਵੇ ਰੱਬਾ..। ਉਹ ਘਬਰਾਇਆ ਬੱਗੇ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਉਸ ਦਾ