ਜੰਗਲ ਜੋ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹਤ ਸਨ।

ਤ੍ਰਿਕਾਲਾਂ ਢਲੇ ਸਾਮਾਨ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਆਉਂਦੀ ਚੀਖਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ, ਛੱਕੜਿਆਂ ਦੀ ਚੀਂ ਚੀਂ ਮੱਧਮ ਹੋ ਗਈ।

"ਮਾਂ..ਮਾਂ...ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲਗੀ ਏ.. ਭੁੱਖ ਭੁੱਖ ਲਗੀ ਏ ਮਾਂ ।"

ਮਾਵਾਂ ਕਾਲੇ ਤੇ ਮੁਰਝਾਏ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਧੌਣਾਂ ਤੇ ਚੁੰਝਾਂ ਨਿਕਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਵਾਹਣੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਏ ਲਹਿੰਗੇ ਧਰੀਕਦੇ, ਛੱਕੜਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਸੜਕ ਦੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਚੜ੍ਹਦੀਆਂ ਲਾਲ ਸੂਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਵੱਲ ਬਿਟ ਬਿਟ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਜਵਾਬ ਵੀ ਉਹ ਕੀ ਦੇਂਦੀਆਂ।

ਉਹ ਉੱਚੇ ਹੀ ਉੱਚੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਜੰਗਲ ਘੱਟ ਸੰਘਣਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉੱਚੀਆਂ ਖਲ੍ਹਤੀਆਂ ਦੰਦੀਆਂ, ਖੱਡ ਤੇ ਭਾਰੇ ਅੱਗੇ ਵਧੇ ਚਟਾਨ ਇੰਝ ਜਾਪਦੇ ਸਨ, ਜਿਉਂ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਆ ਪੈਣਗੇ.. ਇੱਕ ਇੱਕ ਬਿੜਕ ਆਵਾਜ਼, ਘੋੜਿਆਂ ਦਾ ਵੱਜਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪੌੜ, ਪਹੀਆਂ ਦੀ ਚੀਂ ਚੀਂ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ, ਤੇ ਵਿੱਚ ਰਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਮਨੁੱਖੀ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਹਾ ਹਾ ਕਾਰ । ਹਰ ਪਲ ਇਸ ਕਾਫ਼ਲੇ ਨੂੰ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਪਈਆਂ ਘੋੜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਲੋਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਅਚਾਨਕ ਤਪਸ਼ ਜਿਉਂ ਘੱਟ ਹੋ ਗਈ। ਸਿਖ਼ਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹਵਾ ਵਗਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਬਿਨਾਂ ਬਿੜਕ, ਪਲ ਪਲ ਅਨ੍ਹੇਰਾ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ। ਝੱਟ ਅੰਨ੍ਹੇਰਾ ਫੈਲ ਗਿਆ ਤੇ ਸਿਆਹ ਕਾਲੇ ਆਕਾਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਗੜ ਗੜ ਕਰਦਾ ਪਾਣੀ ਘਮ ਘਮ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਇਹ ਕਿਤੇ ਮੀਂਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਰ੍ਹ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਉਤੋਂ ਗੜ੍ਹਕਦਾ ਹੜ੍ਹ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੈਰ ਰੋੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਅੰਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿੱਚ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਪਾਣੀ ਹੀ ਪਾਣੀ ਹੋ ਗਿਆ । ਪਾਣੀ ਉੱਤੋਂ, ਹੇਠ ਚਾਰੇ ਪਾਸਿਉਂ ਗੜ੍ਹਕਦਾ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਾਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲੀਰਾਂ ਤੇ ਗੁੱਥਾਂ ਹੋਏ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਭਿਜ ਕੇ ਚਟਾਈ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਏ। ਕਾਫਲੇ ਦੇ ਪੈਰ ਉੱਖੜ ਖੜ੍ਹੋਤੇ। ਲੋਕ, ਛੱਕੜੇ ਤੇ ਘੋੜੇ ਸਭ ਫਸ ਗਏ। ਪਾਣੀ ਦੇ ਰੋੜ੍ਹ ਨੇ, ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਨਿਖੇੜ ਕੇ ਖਬਰੇ ਕਿਧਰ ਦਾ ਕਿਧਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਨਾ ਕੁਝ ਦਿੱਸਦਾ ਸੀ, ਨਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਕੋਈ ਚੀਖਦਾ ਖੜਾ ਖਲ੍ਹਤਾ ਰੁੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗਾ ਰੁੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੜ੍ਹ ਦੀ ਗੜ੍ਹਕ ਅੱਗੇ, ਉਹਨਾਂ ਚੀਖਾਂ ਦਾ ਕੀ ਜ਼ੋਰ ਸੀ । ਏਡਾ ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਤੂਫਾਨ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਆਕਾਸ਼ ਤੇ ਪਹਾੜ ਸਭ ਨੂੰ ਉੱਡਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਉੱਪਰ ਸੁੱਟ ਦੇਵੇਗਾ ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਕੌਣ ਆਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ - ਪੂਰੀ ਗੱਡੀ ਦੀ ਗੱਡੀ, ਛੱਕੜਿਆਂ ਤੇ ਘੋੜਿਆਂ ਸਮੇਤ ਰੁੜ੍ਹਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ।

"ਮਦਦ।"

"ਖਬਰੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਅੰਤ ਸੀ ਇਹ।"

ਸਭ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੌਲਾ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਪਰ ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੀ ਸ਼ੁਕਾਟ ਅੱਗੇ ਉਹਨਾਂ